Σάββατο 25 Μαΐου 2013

iii

Σκαρφάλωσε το φεγγάρι πίσω από τις πολυκατοικίες, η μαμά έβαλε καρέκλες στη βεράντα. Άσπρο, λαμπερό, τέλεια γραμμένο στον κύκλο του, μου θύμισε την σκληρή λέξη 'αμνησία'. 

Η θεία μου η Μαρίκα, εντάξει είμαι όσο η σύνταξη μού φτάνει για ταξί και για τσιγάρα, καλά είμαι μια χαρά είμαι, τα ταξί μόνο να έχω, όχι το λεωφορείο δεν το μπορώ το γόνατό μου έχω Μαιρούλα ναι, κι από τον οδηγό ν'ανέβω, δόξα τω θεώ μπορώ να παίρνω ταξί.


Ο υπερσυντέλικος ενός ρήματος, συζητούσε μια κοπέλα στην ηλικία της αδερφής μου στο λεωφορείο. 

Πότε αρχίσαμε να ζυγίζουμε τα πράματα; 

Αντέγραψα την ΣΤΕΡΝΑ του Σεφέρη σ'ένα κόκκινο τετράδιο με σκοπό κάποια στιγμή να το δώσω. Έβαλα και μια αφιέρωση - κάτι μ'ένα νησί - τα γνωστά όνειρα των νέων σε χώρες παραθαλάσσιες - έρωτας στην ακροθαλασσιά - τέλος πάντων - θα πετάξω το τετράδιο ως έχει.

Είχα σημειώσει, είχα υποσχεθεί, ο υπερσυντέλικος κι η δράση που ακόμη να συντελεστεί. 

ii

Άρα έχουμε και λέμε: 
Νύχτα στο κέντρο της πόλης - ασκήσεις γραφής - άπλετος χρόνος, στενός χώρος - χθες το φεγγάρι ήταν δικό μας, Σοφία - μια φορά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ ρωτούσα μονολογώντας "μα πώς γίνεται να πεθαίνουν τα μάτια;" - θέλησα να σου στείλω όσους στίχους μ'ολόγιομη σελήνη ξέρω μα λίγο το αλκόολ λίγο η αφέλειά μου, αποκοιμήθηκα τέλος πάντων - στα είκοσι - κρίμα να μην είσαι εδώ. 

Από τέτοια άλλα τίποτα:
Ανήμπορη φόρμα - αδύνατη σκέψη - γιαγιά μαμά κόρη να τραγουδάμε το ελληνικό τραγούδι - όταν γαλουχίζεται κανείς στη νοσταλγία δεν έχει παρά αυτή την ίδια να φοβηθεί - και να ξέρουμε πως αυτό μας ξαναενώνει με τους δεσμούς αυτούς που λέμε του αίματος - και τώρα που επί του γυρισμού όπως λέω η νοσταλγία έπαψε, την έπαψε ο ήλιος - η ζωή χωρίς εμένα - το κουφάρι του πόνου που περιμένει να ανθίσει - τείνω να το ξεχάσω. 


i

Η βαλίτσα ακόμη ανοιχτή - φωνάζει η μαμά και η τακτική αδερφή μου. Συνήθως μου παίρνει δυο βδομάδες για να αδειάσω και τις δυο βαλίτσες εντελώς. Έτσι λοιπόν τους λέω πως τώρα, στην έκτη μέρα επί της επιστροφής, πρέπει να'ναι ευχαριστημένοι που κατέβασα την πρώτη στην αποθήκη και τη δεύτερη τη λιβανίζω ανοιχτή στη μέση του δωματίου.

Tέλος πάντων, μερικά από αυτά που θέλω να κάνω είναι να γράψω ένα κείμενο για τον Charles Mingus. Πρέπει να δουλέψω τη γλώσσα, και νομίζω πως μεταφράσεις της αδιάβατης jazz θα ήταν μια καλή άσκηση. Έπειτα προσπαθώ να τελειώσω τον Μεγάλο Γκάτσμπι προτού πάψει το θερινό να παίζει την ταινία με τον Ντι Κάπριο. Όμως γύρισα λαχταρώντας τα Ελληνικά, και δυσκολεύομαι να επιμείνω σε περιγραφές της Νέας Υόρκης και της ευφορίας του μεσοπολεμικού υλισμού.

Η αλήθεια είναι πως τα γραψίματα δω πέρα είναι περιορισμένα από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα - περιορισμένα ως προς το περιεχόμενο. Αμβλύνθηκαν τα όρια, είναι αλήθεια, και η συνέπεια των εαυτών ολοένα και καταργείται καθώς περνάει ο καιρός... Και πάλι όμως. Λιγάκι μάταιη μου φαίνεται η ημερολογιακή καταγραφή. Πάρτι στη φιλοσοφική και στο αστεροσκοπείο, ένας χρόνος έπειτα.







Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Mάτση Χατζηλαζάρου

Από το Παρίσι, για τον Ανδρέα Εμπειρίκο, που τόσο αγάπησε.

Απόψε πονάω σ' όλες μου τις απογνώσεις.

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Το όνειρο που αργεί να ξεδιαλύνει...

Tα βλέπεις στις ταινίες

κι εγώ τα περπατώ σαν να είμασταν μαζί