Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

notes on lifestyle

A winter that has largely spared the Northeast thus far is about to arrive with gusto: a storm the National Weather Service called "potentially historic" could dump 2 feet or more of snow between New York and Boston, γράφει το NPR. 

Χθες, με το μωβ μου μακρύ παλτό, χουχούλιαζα, και περπατούσα μες στο τσουχτερό κρύο και τους έρημους δρόμους ψάχνοντας τον σταθμό στη Lexington, απ'όπου θα έπαιρνα το τρένο Ν για την Αστόρια. Έως που έστριψα κάπου εκεί στη συμβολή της 3ης Λεωφόρου με την πεντηκοστή όγδοη οδό, τα μεγαλοπρεπή Bloomingdale's να ορθώνονται λίγο παρακάτω λαμπυριστά και μοχθηρά. Homeless blues έγραφε μία ταμπέλα στη μέση του πεζοδρομίου μπροστά μου. Δίχως να σταματήσω να περπατώ, πρόλαβα να δω ένα βανάκι που σαν αυτοσχέδια καντίνα μοίραζε σε ανθρώπους αυτά τα τυποποιημένα κουτάκια που'χουν μέσα noodles σε μορφή σούπας. Σήκωσα το κεφάλι μου, άνοιξα το βλέμμα μου κι είδα καμιά τριανταριά ανθρώπους να κρατούν το κεσεδάκι αυτό με τα δυο τους χέρια, και στην πλάτη να κουβαλούν υπερχειλισμένα σαμάρια. Είδα δυο γυναίκες, σκυφτές, με γάντια, να συζητούν, όρθιες, καθώς ρουφούσαν τη σούπα από το πλαστικό. Άνθρωποι που κουβαλούν το βιός τους, κι έχουν τη δύναμη να ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Πού θα κοιμόνταν χθες το βράδυ; Και πού θα βρουν καταφύγιο αύριο όταν θα αρχίσει η χιονοθύελλα που τόσο τόσο γλαφυρά περιγράφουν οι εφημερίδες; Πώς να αγαπήσει κανείς αυτό το μεγαθήριο που λέμε μητρόπολη, αυτή την πολιτεία που κατασπαράζει τα παιδιά της, πώς να πει κανείς τέτοιο ψέμα;

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Tell me, Muse

Μία μελαγχολία χωρίς λόγο. Έπιασα να διαβάζω την Οδύσσεια στο δωματιάκι μου, στο κρύο Bronxville, απόψε. Τι ταξίδι και το σημερινό. Μακρινό. Έφτασα μέχρι τη χώρα του Sebald. Κι από κει, πέρασα πάλι τον ωκεανό, σε εννέα ώρες. Κι απόψε εδώ. Να ταχθώ, να ταχθώ γυρεύω.




Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Αl Atlal

Al Atlal σημαίνει Τα Ερείπια.
Ποίημα του Ibrahim Nagi που τραγούδησε η Καλσούμ. Αντιγράφω μερικούς στίχους από τον πολύτιμο και μοναδικό Φώντα Τρούσα (αναρωτιέμαι σε ποιον ανήκει ο μεταφραστικός κόπος): 

Καρδιά μου μη ρωτάς πού πηγαίνει το πάθος όταν φεύγει. Ήταν το προπύργιο της φαντασίας μου που κατέρρευσε. Δώσε μου να πιω, και πιες κι εσύ πάνω σ’ αυτά τα ερείπια. Και πες εσύ την ιστορία, καθώς για μένα μιλούσαν μέχρι τώρα τα δάκρυα. Πες μου πώς έγινε εκείνη η αγάπη μια είδηση απ’το χθες. Μια ιστορία πάθους, που δεν μας αφορά. Ποτέ δε θα σε ξεχάσω…

Προπύργιο της φαντασίας δικό μου καιρό υπήρξαν μερικοί σκόρπιοι μιναρέδες, από πολύ μακριά τους έφτανα και τους άφηνα να στήνουν το φανταστικό τους σκηνικό για κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ. 

Χθες η πόλη. 

Στην άκρη της πόλης, στην αυλή του διατηρητέου νεοκλασσικού όπου αυτό το χειμώνα βρίσκουμε το στέκι μας, υπάρχει ένα πηγάδι. Βρίσκεται δίπλα στα μαρμάρινα σκαλιά με την σκαλισμένη κουπαστή. Το'χουν σκεπάσει με ένα στιβαρό, προστατευτικό τζάμι κι όπως σκύβεις προσεχτικά να δεις μέσα του πιο πολύ μαντεύεις παρά καταλαβαίνεις το μεγάλο του βάθος. Το τζάμι είναι πάντα υγρό από την υγρασία που δημιουργείται στο εσωτερικό και τα νερά που κυλούν στον βυθό του.
Ξέρω πως θα με ταλανίσει καιρό η εικόνα αυτού του σκεπασμένου πηγαδιού: μια μεταφορά που δεν κατάφερα να φτιάξω, μα που πιο πολύ δεν θέλησα να πιστέψω. 

Λίγο να κοιτάξεις πίσω από το ροζ νεοκλασσικό βλέπεις την πόλη που ολοένα και σκαρφαλώνει το βουνό, χρόνια τώρα, τείχη γκρεμισμένα. 

τελευταίες μέρες

Γράφω σπάνια πια σ'αυτό μου το μικρό το μπλογκ μόνο διότι τίθεται το ζήτημα της βιογράφισης (της γραφής που γυρεύει να βιογραφίσει και του βλέμματος που ψάχνει ν'αυτοβιογραφίσει). Κι αυτή η σποραδική καταγραφή έχει τη χάρη της... 

Κάθε μανταρίνι και σελίδα. Διαβάζω ένα μυθιστόρημα που μου'δωσε ο καθηγητής μου. 

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Ride on, baby

Rolling Stones και Θρακιώτικα αυτές τις μέρες...

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Kin

Πόλη που μέσα της δύει ο ήλιος.

Ακούμε τον πιο πρόσφατο δίσκο του Pat Metheny.


Διαβάζω στα ζώδια, η πανσέληνος πραγματοποιείται στο τρικυμιώδες ζώδιο του Καρκίνου. 

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Σινεμά


Μόμπι Ντικ

Η Κωνσταντίνα, η ιστιοπλόος κι αδερφή μου, τακτοποιούσε σήμερα από τις έξι τα χαράματα τα πράματά της εν όψει του ταξιδιού μας στην Ξάνθη. Ξενυχτισμένη δεν άντεξα και τις φώναξα μισοανοίγοντας την πόρτα.
Ντίνα, δώσε μου μια ακόμη ώρα ύπνου. Μην βαράς τα ντουλάπια σου λες και σαλπάρει όπου να'ναι το πλοίο. Μου απάντησε.
Κυνηγούσα μια μύγα. Η απάντηση του Ισμαήλ, σκέφτηκα, και κοιμήθηκα ξανά γελώντας.