Επιχειρώ τη μεγαλύτερη ανάρτηση. Χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι (ή η Φατμέ στο Γεντί Κουλέ; Στο Γενί Τζαμί;). Ό,τι να΄ναι, που γράφουν κι όλοι οι γνωστοί στο facebook. Λεζάντα φωτογραφίας 'ό,τι να'ναι, μπουρμπουλήθρα μου'. Ό,τι να'ναι, μπουμπουλήθρα μου. Θυμάμαι παλιά, θα'χει δώδεκα χρόνια σίγουρα, έκανα στη γιαγιά μου χτενίσματα. Χτενίσματα σκατά να φάω, τις έπιανα όπως να'ναι τρεις τούφες, σχημάτιζα έναν υποτυπώδη κότσο και περήφανα της έλεγα πως αυτή η κουαφούρ ονομάζεται 'μπουρμπουλήθρα'. Αλλά γαμώτο μου, (δεκαοκτώ μείον δώδεκα, ο εγκέφαλος καίγεται) έξι χρόνων ήμουν, και ακόμα στην Ελλαδίτσα χαιρόμασταν τα καγιέν χωρίς τύψεις. Μπαίναμε όλοι με τη σειρά στο χρηματιστήριο, κλείναμε συμφωνίες με το μεσίτη για τρίτη εξοχική κατοικία, όλα καλά δηλαδής. Τώρα, ρε γαμώτο, σ' αυτή τη χρονική φάση που λένε, τι δικαιολογίες έχουν αυτοί οι συνομήλικοι γνωστοί -γνωστές κατά βάση- να βάζουν, να δημοσιεύουν τέτοιες φώτος από τις καθημερινές νυχτερινές τους εξορμήσεις με τις πιο κακόγουστες λεζάντες από κάτω; Να εξηγηθώ: αγαπώ και νοσταλγώ τα βράδια αλκοόλ και μουσικής, του φλερτ και του ατέλειωτου ναρκισσισμού εκτελεσμένου μπρος στους καθρέφτες που έχουν απομείνει αδειανοί μετά την αποχώρησή μου. Αγαπώ και νοσταλγώ, yes yes. Όμως. Ωστόσο. Εντοπίζω ένα οξύμωρο (ή ένα παράδοξο, τα μπερδεύω τα δυό τους) που θα ήθελα να μοιραστώ, να το βγάλω από μέσα μου που με βαραίνει εδώ στα ξένα. Πολίτες μιας χώρας που έχει κάνει την Ευρώπη σαν τα μούτρα της (ντάξει, όχι μόνη, σε συνασπισμό, μην λέμε τα ίδια), που έφαγε χρήματα ασύστολα και που σήμερα τυραννεί κάμποσο κοσμάκη με τα πακετάκια λιτότητας, πολίτες τέτοιοι λοιπόν, πώς γίνεται να φοράν τα γοητευτικά στενά τους μίνι και τις μπλούζες των αβυσσαλέων ντεκολτέ κατά τις δέκα μετά μεσημβρίας και να γλεντούν με την καρδιά τους κάθε -μα κάθε- βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές; Ακόμη και εάν υποθέσει κανείς πως τούτες συμπεριφορές ακολουθούν το σοφό 'διασκεδάστε/πηδήξτε γιατί χανόμαστε', τι διάολο (ψυχραιμία που χάνεται), τι διάολο δικαιολογεί τα μυαλά που δημοσιεύουν τα αποδεικτικά στοιχεία ως προς μεγιστοποίηση της απόλαυσης της βραδιάς; 'Μωρό μου, τέλειος ο Καρράς. Πότε ξανά;' Το λέω αλήθεια, αν όλο αυτό γίνεται από άποψη, σε στιλ 'ας ενισχύσουμε την οικονομία, τις επιχειρήσεις της νύχτας παρτάροντας ασυστόλως' ή 'δεν θέλω να μιζεριάσω, θα ζήσω όσο μπορώ και θα χορέψω για να θυμηθώ πώς είναι να ζεις', μ'αρέσει και να το επικροτήσω (λεξιλόγιο που φέρνει σε εισοδηματία). Νιώθω δυστυχώς όμως πως δεν υπάρχει τίποτα πίσω από τα πολύ γοητευτικά στενά μίνι, παρά ωραία κορμιά. Δεν είναι λίγο αυτό, σε καμιά περίπτωση, να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω. Απλώς θυμώνω. Κρατώ τις επιφυλάξεις μου (κράτα μια επιφύλαξη, που λέει και η γιαγιά μου), ίσως γράφω υπό την επίρρεια της απόστασης που όλα τα μεγενθύνει και υπερβάλλω. Είναι λανθασμένος όμως ο τρόπος μας. Να μην μαθαίνουμε από την πτώση, παρά μονάχα από το τελικό, (δεν ξέρω αν θέλω να το απευχηθώ) τεράστιο σοκ.
Κότσαρα τέλος το λατινικό ρητό για να προσδώσω κύρος. Ο θεός μαζί μας.
PLEASE FEEL FREE TO CORRECT MY SPELLING. ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ (πανικός στην οικογένεια, απειλείται το γλωσσικό αισθητήριο της κόρης που θα γυρίσει αφρατέμπουρας και με θείας-από-το-σικάγο προφορά).
