Volta

Τα ονομάζουν "blues της Κυριακής". Αυτά τα ανεξήγητα που συμβαίνουν μόλις το μεσημέρι αρχίζει να φεύγει. Η λεωφόρος Magenta. Η ηθοποιός υποδύεται μια Αλγερινή μέλλουσα νύφη που χορεύει στο άδειο souk bar. Χίλιες και μία νύχτες: να μην ξημέρωνε. Το απαραίτητο σινεμά. Magenta chaussures, magenta color imprimerie, magenta assurance, rodes de soirée magenta. Τα μαγαζιά της λεωφόρου έχουν χωρίς εξαίρεση δανειστεί το χρώμα για όνομα. Volta querido. Η ηθοποιός μού θύμισε τη Reem και μου θύμισε εμένα. Η αίθουσα ήταν φίσκα. Και το βράδυ το ραδιόφωνο μιλάει για τον Baden Powell. 

Διέσχισε την δυτική πλευρά με τα πόδια. Οι μεγάλες λεωφόροι. 

Λίγο

Στο διάλειμμα από τη δουλειά τρώω βλέποντας συνεντεύξεις συγγραφέων στο youtube.  Σήμερα ο Ishiguro. 
Ξέρετε πώς ήταν την εποχή πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα; Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτιάξουν μηχανές που πετούν. Κι έμοιαζαν αυτές περίεργα κι αδέξια κατασκευάσματα. Έτσι νιώθω κι εγώ. Στην πίσω αυλή του σπιτιού μου προσπαθώ να φτιάξω μια μηχανή που θα πετάει. 
Την απογείωση και τον αποχωρισμό από τη γη προσπαθούν οι συγγραφείς, σκέφτομαι, και τα λεπτά του διαλείμματος σώζονται ένα ένα. Ο Καλβίνο που μιλάει για την περίφημη ελαφρότητα ως αξία και την ποίηση του Cavalcanti. Να'μαστε σαν πούπουλα σ'αυτή την επαφή και χημεία που λέμε ζωή.
Βιαστικές σημειώσεις στην χαρτοπετσέτα που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τη  βαρύτητα, με την επανάληψη, με την αυτοματοποιημένη κίνηση και τους ώμους και την ωμοπλάτη που σφίγγουν... Όπου να΄ναι το ξυπνητήρι θα χτυπήσει. Θα επιστρέψω.