Νομίζω πως ονειρεύτηκα τον Τσίρκα.

Ελευθεροτυπία

Κάπως έτσι, κατά αυτόν τον τρόπο, τοιουτοτρόπως φτάσαμε στον Δεκέμβρη. Οι ανησυχίες παραμένουν οι ίδιες, απαράλλαχτες, όχι, βέβαια, απαράμιλλες. Η γλώσσα, προλογίζοντας σ'αυτό το σημείο, oμολογουμένως χωλαίνει. Την σπουδάζω τα βράδια, μετά τα μαθήματα, διαβάζοντας μερικές διαδικτυακές σελίδες της Καθημερινής και ανελλιπώς τα κυριακάτικα άρθρα του Μαρωνίτη στο Βήμα. Πού και πού ανοίγω τη συλλογή του Σεφέρη, σκύβοντας για λίγα λεπτά πάνω από ένα ποίημα, μέχρι να μου αποσπάσει την προσοχή το facebook, όπου και θα μεταφέρω, με χάρη και ξετσίπωτα, τα λόγια του ποιητή.  Περικόπτοντάς τα. Αν έχω χρόνο και δεν νυστάζω, ενδέχεται να διαβάσω και καμία μελέτη για τον ποιητή (πάντα αναφέρομαι στον εξής ένα, δεν ξέρω και κανέναν άλλον. Όχι, βέβαια, πως ξέρω κι αυτόν). 

Τούτα, βέβαια, δεν αρκούν. Εδώ στη χοάνη της Νέας Υόρκης, μιλάμε Αγγλικά, θαυμάσια γλώσσα, αντιλυρική, αντι-αντιδραστική (λόγω των καλουπιών της), αντικειμενική με τη νεότερη έννοια, διότι στα Αρχαία, έχω την εντύπωση, θα σήμαινε 'αντιτειθέμενη'. Δύσκολο πράμα η Νεοελληνική - μα το θεό. Πολύ βαριά γλώσσα. Γενικότερα, δύσκολο ο Νεοελληνισμός. Δεν τους κατηγορώ μερικούς που λωλαίνονται. Ειδικά τώρα που το ψυχορράγημα λαμβάνει χώρα μπρος στα μάτια μας, πώς να μην χάσεις τα λογικά σου. 

Τέλος πάντων.