Pensées d'une jeune fille

Έφτασε είκοσι του Απρίλη;

Κάθε μέρα που ξυπνώ: θα μπορούσα να'μαι ελεύθερη. 

Εικόνες της suburbia: το μπλουζ κλαμπ Bayou λίγο πάνω από το σταθμό του Fleetwood, το καφέ στο κέντρο του Bronxville που παίζει  Eddie Vedder, το deli με τις σαλάτες αβοκάντο και τα κεφτεδάκια στο πλαστικό. Εδώ όλα είναι ήσυχα.

Προχθές, στο μπλουζ κλαμπ λοιπόν, έπαιζαν κάτι γνωστοί από το πανεπιστήμιο ροκ εν ρολ. Το κοινό ήταν κυρίως συμφοιτητές που'χαν έρθει για υποστήριξη, για το shrimp wrap και την μπύρα Νέας Ορλεάνης. Παρά το νεαρό της υπόθεσης, προς το τέλος της βραδιάς, πρόσεξα πως κανείς μας δεν περνούσε καλά - κινήσεις εθιμοτυπικές περισσότερο κι εκφράσεις πονεμένες, βλέμματα ερευνητικά. Λέω με συγχωρείς στην Τζαμέικα δίπλα μου, δίνω μιά, πιάνω τη χορεύτρια Ανάχιτα από το διπλανό τραπέζι και ξεκινάμε να χορεύουμε. Άλλο που δεν ήθελε.

Δειλά δειλά σηκώθηκαν κι άλλοι. Όσοι δεν σηκώθηκαν, θα ήθελαν να μπορούσαν να σηκωθούν. Νομίζω πως έσωσα ένα ολόκληρο κλαμπ από βέβαιη κι ανομολόγητη ανία. 

"La vérité, l'âpre vérité."

Με ζορίζει η λογοτεχνία. Περνώ σκυφτή γύρω στη μία ώρα πάνω από κάθε κεφάλαιο - διαβάζω από τα μέσα Φεβρουαρίου το 'Το Κόκκινο και το Μαύρο' του Στεντάλ. 

Πρόκειται για την πιο αναλυτική ψυχογραφία. Η διαφάνεια της πρόζας μού μοιάζει απαράμιλλη. 

Αυτές τις βδομάδες τις καταληκτικές, λιγάκι προτού επιστρέψω στο σπιτάκι μου, πρέπει να συνάξω τις εντυπώσεις μου από το μυθιστόρημα και να γράψω μια εργασία της προκοπής. Για τι να μιλήσω; Μήπως για τη νοσταλγία των αλλοτινών εποχών που χαρακτηρίζει τη δεκαεννιάχρονη μόλις Ματίλτ;

Κοκορευόμουν πως ήθελα να σπουδάσω Συγκριτική Λογοτεχνία. Τώρα που σκουραίνουν τα πράματα να με δω.

Πρώτο πληθυντικό πρόσωπο / είμαστε προιόντα των καιρών / ΤΕΑCHER DON'T TEACH ME NO NONSENSE

Φίλοι, ένα σημείωμα.

Ενδεχομένως υπεροπτικό κατά τόπους.

Ο αγράμματος άνθρωπος είναι ξύλο απελέκητο. Νέοι είκοσι χρόνων δεν αξίζουν και δεν πρέπει να αξίζουν καμία λύπηση. Η συμπόνοια δεν προορίζεται για όσους σφύζουν από ενέργεια, για όσους αναπνέουν τον ήλιο του μεσογειακού μεσημεριού.

Επί τω έργω, σημασία έχουν οι συζητήσεις ιδεών. Να θριαμβέψει και πάλι η ιδέα: η θεωρία - το εναργές και δυνατό βλέμμα. Η πράξη, η αλληλέγγυα. 

Καταλαβαίνω πια πως είναι άξιος της μοίρας του όποιος επιλέγει να εθελοτυφλεί. Είναι εις βάρος της ελεύθερης σκέψης ο προσηλυτισμός. Κακά τα ψέματα - είναι πανεύκολο να περπατά κανείς μέσα στο κοπάδι, να ακολουθεί - ελπίζοντας επιπλέον σε μια κενή και ματαιόδοξη ανέλιξη, ή ανάδειξη.

Οφείλουμε να αμφισβητούμε με πάθος την ιδέα, το διδάγμα, τη γλώσσα την ίδια. 

Κυρίως τη γλώσσα που χειρίζονται οι παρατάξεις. Τα σχήματα ταυτολογίας είναι επικίνδυνα, ακριβώς επειδή είναι γοητευτικά εύκολα (Ο Ρολάντ Μπαρτ γράφει, The stalinist universe no longer aims at founding a Marxist version of the facts, or a revolutionary rationale of actions! It involves immediate condemnation). 

Πρέπει να σμιλέψουμε τη γλώσσα. Πρέπει να ξαγρυπνήσουμε πάνω από βιβλία, πρέπει να καταβροχθίσουμε όλες τις ταινίες του κόσμου, πρέπει να ακούσουμε τη μουσική των άλλων. Πρέπει να ασκηθούμε. Πρόκειται για την Ελλάδα του 2013. 

Eπίσης. Αν μου επιτρέπετε. Εμείς, της Αριστεράς, ας μην ξεχνάμε πως ο ναζισμός, όπως είπε ο ένας κι ο μοναδικός, δεν είναι οι άλλοι. Ο ναζισμός είμαστε εμείς. Ας κοιταχθούμε αναμεταξύ μας κι ας το καταλάβουμε μια και καλή. Ο ναζισμός είναι φαινόμενο μιας κοινωνίας που νοσεί. Όχι δυο ατόμων που, λες κι είναι λεπροί, θα τους κηρύξουμε συλλογικά σε καραντίνα και το πρόβλημα θα λυθεί ως δια μαγείας. Ο ναζισμός είμαστε εμείς που ξηλώσαμε τα κείμενα από τη θέση τους, που δεχτήκαμε ελαφρά τη καρδία την εικόνα της Παναγιάς πάνω από τον σχολικό πίνακα επί χρόνια, που αψήφιστα καταταχθήκαμε στην πρώτη φοιτητική παράταξη ώστε να κοιμόμαστε καλύτερα τα βράδια και να επαναστατήσουμε τάχα έναντι στους μπουρζουά γονείς. Που δεν καταλαβαίνουμε πως δηλώσεις φιλολαικές όπως 'οι Γερμανοί είναι εκ φύσης τους τούτο και το άλλο' δεν είναι παρά εγγενώς ρατσιστικές. Φέρουμε ίση, αν όχι μεγαλύτερη, ευθύνη με τον δεκαεννιάχρονο που απέτυχε στις πανελλήνιες, που μίσησε όλα τα μαθήματα στο λύκειο έτσι στεγνά κι απαίσια που τα διδάσκουν, που είναι παιδί άνεργων γονιών, που μεγάλωσε με κύριο ερέθισμα το mega channel, του οποίου οι αγαπημένοι παππούδες πέθαναν όταν ήταν γύρω στα δέκα, και σήμερα συχνάζει με οπαδούς του Μπαρμπαρούση.

Ας σοβαρευτούμε, ας αναλάβουμε ευθύνη, κι ας δούμε τι θα κάνουμε. Και καλό θα ήταν να φυλλομετρούμε περισσότερες από μια εφημερίδες.

Πρώτη γω, θέλω να πιστεύω, σαρκάζω το ύφος σταλινιστικού μανιφέστου που ίσως να επιδεικνύω σε σημεία. Ο επαναστατικός ζήλος, φίλε μου! 

Αφιερώσεις

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της πόλης - μετά από μια βρετανική ανιαρή ταινία στη Bleecker Street - μόνη - όπως μ'αρέσει - να παίζω με τους περαστικούς - υπογείως, το μετρό βρώμικο, καμιά φορά δαιδαλώδες. Βέλη να κατευθύνουν uptown - κυλιόμενες μετά από κυλιόμενες - μόνο στο μετρό μπορείς να'σαι ακίνητος και πάλι να κινείσαι. Κατά τα άλλα η αδράνεια η αργία η στάση σ'αυτήν την πόλη σημαίνει θάνατος - θα σε καταβροχθίσει το πλήθος. 

Κι όμως - το πλήθος σού κρατά ανέλπιστη παρέα κάτι τέτοια βράδια.