σημεία των καιρών, εν τη ρύμη του λόγου

Χυδαίοι διασκεδαστές, 

τηλεοπτικοί αστέρες της γρήγορης κατανάλωσης, fast food για μεσημεριανό, μπρος στην τηλεόραση, μάγειρες προγάστωρες, με χοντρά δάχτυλα, δίνουν οικονομικές συνταγές, βάζουν το φαί στο φούρνο με σπόνσορες. Μπαρμπά-Στάθης, το αποτέλεσμα των πανελληνίων, οι περήφανες μαμάδες κι ο δρόμος προς την κομματική νεολαία, η γραμμή

στραβή κι η λόξα του καθενός. Ο δικηγορικός σύλλογος, η διψασμένη ομογένεια κι ο πόνος για τον πομπό της δημοκρατίας που τείθεται σε λαικό προσκύνημα. Το μοιρολόι, να φιλήσει τη σωρό ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο αρχηγός του χωριού, μέχρι κι ο Μπέμπε Γκρίλο. Άμεση δημοκρατία, καλέ, σου λέει. Η πλατεία του Συντάγματος δεν γέμισε, θα'παιζε ματς φαίνεται. Ύφος αυταρχικό, σκέψη απαίδευτη, μουλιασμένη σε κακοδιδαγμένο, στραπατσαρισμένο δόγμα του Χέγκελ. Ο μαρασμός του περιεχομένου, όταν τους ποιητές πια δεν τους διαβάζουμε. Στα σχολεία, βλέπω, διδάσκουν τα αίτια της αθείας, ο εγωισμός του ανθρώπου νούμερο ένα. Το τέλος της φόρμας και του σφιχταγκαλιασμού. Οι ανίκανοι κυβερνήτες, επίσης προγάστωρες μερικοί, που όμως δεν τους ψέγεις μην τυχόν κι απαξιώσεις τους παραπαίοντες θεσμούς. Οι εκπομές της Μενεγάκη κυκλοφορούν σε συλλεκτική έκδοση, διπλή πολυτελής κασετίνα, για τους νοσταλγούς των 90s και του Σώτη Βολάνη. Ασφαλίτες, μπάτσοι, εν τω μεταξύ, και λοιπή ορολογία της γενιάς που νόμιζε πως διάβαζε Βάρναλη όταν καλύτερα αναμασούσε όνειρα της Δαμανάκη, στις άκρες λιγάκι ξεφτισμένα - η γλωσσική μανιέρα, αλλιώς, της ταυτολογίας και της ισοπεδωτικής, toujours άσκεφτης εξίσωσης - το τέλος της σκέψης στην Ελληνική επικράτεια.

Και ποια η θέση μου, μεταξύ του Αιγαίου και της τηλεόρασης της σήψης και της μήνης; Μεταξύ της λυρικής, αναστοχαστικής ανάγνωσης και της αγωνίας των εκλογών και της 'επόμενης μέρας'. Γνωστοί και φίλοι, με προσωπεία σταστισμένα, κομπάζουν να πουν δυο λόγια, να σχηματίσουν βρε παιδί μου μια ιδέα για τον κόσμο. Σαν φοβισμένα ζωάκια του δάσους ρωτούν περιφερόμενα, τι να κάνω εγώ; Μήπως δεν είμαι αρκετά πολιτικοποιημένος εγώ; Και τους βλέπεις, όχι αφ'υψηλού προς θεού, τους βλέπεις με τρυφερότητα, κάποτε και με συμπόνοια, να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.

Μαζεύω παραμάσχαλα το Εν Λευκώ του Ελύτη, βάζω ένα ποτήρι με νερό της βρύσης, και κάθομαι στο μπαλκονάκι μου. Ήσυχη. Τελείωσα με το πανεπιστήμιο, έχω χρόνο να διαβάσω τα δικά μου. Μήπως σμιλέψω τον λόγο, μήπως φτιάξω συνείδηση π ο λ ί τ η. Μοναχικός κι αλληλέγγυος.

Τerra Incognita

Μια καθαρή καρδιά, μια ακριβής λέξη - απόβραδο καλοκαιριού, χαζεύω την απέναντι πολυκατοικία, ο γερτός ηλικιωμένος στο δωμάτιο με το άρρωστο ημίφως, ακριβώς από πάνω οι δυο νέοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω, μ'αρέσει να τους κοιτώ να περνούν από παράθυρο σε παράθυρο. Στήνουν άθελά τους παράσταση, τους χαζεύω και πιπιλίζω τη φράση 'η ζωή των άλλων'. 

Να'χει κανείς αγέρωχο σώμα και δυνατή ψυχή. Η αυτάρκεια κι η δίψα κάποτε κοντεύουν η μια την άλλη, γνωρίζονται καλά. 

Προσχέδια - για εσωτερική κατανάλωση. Στίγματα, λίγο πριν βγω για το ραντεβού με τη Nικόλ μου στην Καμάρα.

Ατενίζοντας μια εξαίσια ελευθερία. Η ευτυχία της σκέψης που ελευθερώνεται, έρημη, γυρνάει όπου θέλει, μετά από καιρό... Βράδια που όλοι συγγενεύουν. Γείτονες και φίλοι κι άνθρωποι που καπνίζουν στα μπαλκόνια τους. 

ι

Στην άκρη του καλοκαιριού, μια μπόρα απόψε λοιπόν. Μου θυμίζει πως η θέση μου είναι κάποτε ξέμπαρκη. Γύρισα κι οι φίλοι έπαψαν να με περιμένουν. Διαβάζουν όλοι τους για τα δικά τους, με τους δικούς τους. Έβλεπα τις προάλλες να σουρουπώνει από το λιμάνι αυτής της πόλης - η θέα αντίθετα βαλμένη σ'αυτήν που'χω συνηθίσει. Όπως χάιδευα με το βλέμμα μου τις παρυφές των πολυκατοικιών, αισθάνθηκα προς στιγμή το σκάρτο του παρελθόντος. Δεν υπάρχει τίποτε από πίσω μου - μόνο ο κωλαρίκος μου. Τα υπόλοιπα είναι φτιαγμένα, κι εξυπηρετούν τη συνοχή του εαυτού, μην τύχει και διαλυθεί μπρος στα μάτια μας...

Χωρίων μνήμη, κι η καλοκαιρινή βροχή

Κι όμως, όταν φτάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι της απελπισίας δεν τινάζω τα μυαλά μου, μόνο αρπάζομαι από τη χαρά της δημιουργίας. Γίνομαι τότε ένας πρωτόπλαστος που μπορεί να τα φτιάξει όλα, απεξαρχής. Από τη βλάστηση ίσαμε τα πανεπιστήμια, τα κοινοβούλια, τη μνήμη, την ανάπηρη γνώση, την κάλπικη ιστορία, τη στρεβλωμένη κρίση, τη στρεβλωμένη γλώσσα. Ύστερα καγχάζω με την αναίδεια της τόλμης μου. Έχεις κότσια για μια τέτοια κοσμογονία; Αν έχεις, δοκίμασε, προχώρησε, βιάσου. Φώναξε δυαντά: "Είμαι πρωτόπλαστος. Ήρθα στον κόσμο δίχως γεννήτορες. Δεν έχω παρελθόν. Το αρνούμαι το παρελθόν μου. Αφήστε με ήσυχο να φτιάξω ένα κάποιο υποφερτό σήμερα που από κει θα ξεπηδήσει ο αυριανός κόσμος των ονείρων μας". 

Κατεδαφιζόμεθα, της Διδώς Σωτηρίου. Σελ. 199.

γεια σου

Η Ντίνα μου'στειλε ένα εξαιρετικό email. Εγγενώς, φυσικά - πώς να το πω; - αυθόρμητα καλογραμμένο και μετρημένο. Σχεδόν μ'έπεισε (άθελά της) πως δεν είναι για μένα η συγγραφή. Νομίζω πως εκείνη είναι η συγγραφέας. Κι ούτε που το ξέρει! Εκεί έγκειται λοιπόν ο ναρκισσισμός ως δημιουργική ισχύς.

Η γραφή ως αντανάκλαση: διεστραβλωμένη. Ο Νάρκισσος που λίγο λίγο δίνει από την τελειότητά του. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με αυτήν την ιδέα. 

Ο επίδοξος συγγραφέας διατείθεται να δει με τα μάτια του την ιδέα του λίγο προς λίγο να φθίνει. Τον εαυτό λίγο προς λίγο να παραμορφώνεται. Διότι αναγκαστικά υπάρχει απόκλιση μεταξύ του οράματος της λέξης και της γραφής μετά λέξης. Οπωσδήποτε αυτή η απόκλιση συναντάται σε κάθε τέχνη. Ο χορευτής, ο ζωγράφος, ο μουσικός ζει μ'αυτή τη φθίνουσα πορεία της ιδέας. Ο συγγραφέας όμως γαλουχίζεται στην οδύνη δευτερόλεπτο μετά δευτερόλεπτου σ'αυτή την απόκλιση.

(τι έγραφα στις 16 Φλεβάρη στο τετράδιό μου)

Χατζιδάκις και Κύρκος

Μάνος Χατζιδάκις: Καιρός λοιπόν για την τελευταία μου, βαθύτατα πολιτική ερώτηση: Σε ακούσαμε να σφυρίζεις μέρος από την Ένατη στη συγκέντρωση της Ομόνοιας. Μπορείς να μου πεις ποια είναι η σχέση των μελών του ΚΚΕ Εσωτερικού με την Ένατη και γενικώς με τη μουσική του Μπετόβεν; Γιατί π.χ. στο ΚΚΕ Εσωτερικού ταιράζει ο Μπετόβεν κι όχι ο ερωτικός Μότσαρτ;

Λεωνίδας Κύρκος: Είναι και λίγο προσωπικό το θέμα. Πάντως, να σου πω, έχεις δίκιο. Μας αρέσει και από ιδιοσυγκρασία αυτό το ηφαίστειο, αυτή η επαναστατική ρώμη που υπάρχει στη μουσική του Μπετόβεν. Η οποία έχει όμως κι όλα τα άλλα στοιχεία.

Μ.Χ.: Μια έξαρση που με πολλή ευκολία θα την ονόμαζα επική, όπως και πολύ εύκολα θα΄λεγα τον Μότσαρτ ερωτικό. Αλλά ήθελα να σας αποδώσω ένα επιπλέον στοιχείο ευγενείας, να σας αποδώσω ερωτικό αίτημα και στη μουσική - δεν θα τολμούσα να το πω αυτό σε καμιά άλλη κομματική νεολαία.

από το "Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι"