Ο Lee Hazlewood κι η σελήνη.
Ο Μαύρος Ορφέας κι η Ευριδίκη του, η ταινία του Marcel Camus, κομφετί ολόγυρα.
Aυτή η γειτονιά του Παρισιού, όλες μου οι ανέλπιστες παρέες. Τα κοκκινωπά της φώτα, το βράδυ, που σμίγουν με τον ουρανό, και τα πρωινά στεκόμαστε στο περβάζι προτομή μιας περασμένης φιγούρας. Πώς να ξεχάσει ποτέ κανείς τις πόλεις που του κράτησαν συντροφιά;
Τραγούδα, Lee, αγόρι μου, στις δικές σου εξωτικές ερήμους,
σαν τον φίλο μου τον Μάθιου που χθες μου περιέγραφε πώς διέσχισε πέντε πολιτείες σε δεκατέσσερις ώρες με μία στάση για ανάπαυση σε ένα ερημωμένο diner. Αυτό θα πει μυθολογία ενός τοπίου. Τραγούδα, Lee, αγόρι μου, φέρε μας ό,τι απέμεινε από μια εποχή στην κόλαση, un sejour aux etats-unis. Να ζήσουμε ψηλά βουνά, να ευτυχήσουμε. Τραγούδα, Lee, μην μας πάρει και μας σηκώσει.
The hurt I hurt is nothing like the hurts I've hurt before
The things I feel do not feel like things I've felt before
And the loneliness and the emptiness and the hopelessless are fine
Because some times my cloudy brain remembers for one moment you were mine
