Tελευταίες σημειώσεις του χρόνου

Θα άρχιζα ποτέ ένα μυθιστόρημα στον υπολογιστή; Μέχρι τώρα τα πιο σοβαρά μου γραψίματα τα έκανα στα ημερολόγιά μου. Η τρελή, η πιο τρελή ιδέα, θα ήταν να δημοσιεύσω τα κείμενα εκείνα. Η πιο τρελή αλλά κι η πιο πιστή στη γραφή μου. Θα άλλαζα τα ονόματα, ίσως να έβαζα αρχικά. Αν είχα επιμονή, θα μετέτρεπα τα ημερολόγια σε μυθιστόρημα. Όμως η αλήθεια εκείνων των κειμένων βρίσκεται στην ημερολογιακή τους ένταση. Οι μέρες που δεν περνούν, οι ώρες οι στεγνές, οι ώρες που περιμένω, οι ώρες που έρχονται. Οι συναντήσεις, οι συνευρέσεις, όλα αυτά περιγράφονται είτε ως όνειρο είτε ως γεγονός, αφού συνέβη, δηλαδή πάλι σαν όνειρο. Η γραφή που κάνω, η γραφή που κατορθώνω δεν έχει αξιώσεις, να πω την αλήθεια. Η γραφή μου φιλοδοξεί για περισσότερη ζωή, κι εκεί μέσα εξαντλείται. Αυτό είναι το παράδοξο, ας πούμε. Στενή κι απλωμένη μαζί, αυτή η γραφή θέλει όλα να τα συνάξει, όπως λέει και η Μάτση. Προπαραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα, στη Θεσσαλονίκη μόλις ξεκίνησε να βρέχει. 

Για το Παρίσι

Αδειάζει το καφέ. Σκοτείνιασε κιόλας. Σκαλίζω πραματάκια στο τετράδιό μου.

Γράφω από το Battersea. Δεν έχει πολλά φώτα εδώ. Ό,τι δίνει ο ποταμός. Οι άνθρωποι δεν κοιτούν, δεν βλέπουν. 

Τέτοια νοσταλγία που μ'έζωσε πάλι... Αυτές οι επικίνδυνες μέρες. Ένα τοπίο ολόκληρο, η οδός Raymond Losserand. Το Entrepôt που ό,τι ώρα και να το περάσεις, υπάρχει, ζωηρό, συνοικιακό. Κι ο μπάρμαν μέσα, κι αυτός. Parigi, Parigi, το σαξόφωνο του Gato. Parigi parigi parigi parigi parigi parigi. Όταν κατάλαβα πως η γλώσσα μου μ'απέμεινε με λίγα στοιχεία, στο ελάχιστο δομικά, μα αβρά και τρεμάμενα, οι δρόμοι ακόμη υπήρχαν. Ενώ εδώ - 

Ενώ εδώ, ενώ αλλού, τι σημασία έχουν αυτά. Έτσι κι αλλιώς όλα τα επίθετα κοινότυπα δεν ακούγονται πια, αφού τα χρησιμοποιήσαν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί κι όλες οι εταιρίες καλλυντικών και ρούχων και τα λοιπά; Το Παρίσι το ένα, το Παρίσι το άλλο, το Λονδίνο έτσι κι αλλιώς, η Θεσσαλονίκη προορισμός, και τα λοιπά. Δεν έχω το κουράγιο ούτε ένα σωστό κατάλογο να συντάξω. 

Στη Νadja του Breton το μάτι δεν πρωταγωνιστεί; Θέλω να πω, η πόλη είναι το βλέμμα. Προτιμώ the gaze παρά το τίποτα. Αυτό που περνά ο κόσμος και κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν ρωτά, αυτό δεν είναι καλό.