Στο διήγημα που αποπειρώμαι διάλεξα την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Η τριτοπρόσωπη μοιάζει φτιαχτή και μόνο ένας μάστορας του είδους το μπορεί. Ίσως να'ναι η εποχή - μια κάποιου είδους παντογνωσία μοιάζει αταίριαστη. Την ίδια στιγμή όμως θέλω μια ιστορία που να'χει, αν και σύντομη, ψυχογραφικό βάθος. Η πρωταγωνίστρια διαμαρτύρεται πως η ζωή δεν της φτάνει και πως λόγο αυτής της αίσθησης του ικανοποίητου προστρέχει στη γραφή. Το παράπονό της (queja) αναγκαστικά μικραίνει τον συμπρωταγωνιστή. Τον δείχνει τον δόλιο, η απογοήτευση απ'την καθημερινότητα, ως υπεύθυνο. Αυτό είναι άδικο.
Σήμερα το πρωί σ'ένα προάστιο στα βόρεια της πόλης, Epinay-sur-Seine. Κάναμε τη διαδρομή με το μηχανάκι. Στην αρχή του St Denis βλέπεις μέχρι κι αληθινές παράγκες. Όχι πολλές, αλλά είναι τόσο στοιχειώδεις αυτές οι κατασκευές (ο άνθρωπος θα φτιάξει σπίτι όπως και να'χει) που σε συνταράσσουν. Παντού πανηγυρικές αφίσες που προετοιμάζουν τον κόσμο για τους Ολυμπιακούς του 2024. Μετά το St Denis, όλες οι περιοχές του κόσμου. Κυρίως Τούρκοι.
Suite des espejos
Μέσα στους καθρέφτες
-κλειδωμένη η καρδιά-
έβλεπες και πάλι
παλιά πράματα
ξεχασμένα
που'χουν κι άλλο
αποδυναμωθεί παρά
μόνο αντέχουν
