Urban life was

made for cinematic representations

Συναντήσεις αυτές τις γιορτές

23 Δ. 2017, Θεσσαλονίκη (πλατεία Αριστοτέλους)

Αν ξαφνικά μου πουν πως οι πόλεις είναι όντα άψυχα, δεν θα το πιστέψω. Ένα φως καθαρό, υπέροχο, διαλύει την παγωνιά. Έφτασα παραλιακά χωρίς να κρυώσω, παρά τo βοριαδάκι. Τέσσερις κυρίες που μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει με γεωργιανά ήρθαν και  κάθισαν δίπλα μου στο παγκάκι. Καπνίζουν. Φορούν ρούχα λίγο πιο καλά. Διαβάζουν τις ταμπέλες στο απέναντι κτίριο: Φροντιστήριο. Έχουν στηθεί καστανάδες και μαλλί της γριάς. Και μια μακρόστενη τέντα που γράφει Απόδραση στους Παγετώνες. 

Το αίνιγμα της επιστροφής: παλιά τετράδια, φωτογραφίες σε φακέλους, φωτογραφίες σε άλμπουμ, το δωμάτιό μου που βαραίνει με πράγματα παλιά, έγγραφα. Ο χρόνος που γίνεται αίφνης ψηλαφητός. Συσσωρεύεται σε μια γωνιά σαν τη σκόνη. Τόσο απλά, κοινά.

Νέοι που ζουν με τους γονείς τους, φορούν τη σάκα που έμεινε από το λύκειο, αυτοκίνητα από κοινού, αγόρια που μεγαλώνουν. Από τις σπουδές γυρνούν στο πατρικό. Λογιών λογιών επιστροφές κι όμως μία.

Ελατάκι που στερέωσαν στην πλατεία (ο Τσέχωφ για τα έλατα στον Βάνκα: "Τα νεαρά έλατα, σκεπασμένα με πάγο, στέκονταν ακίνητα, περιμένοντας να δουν ποιο θα πέθαινε".)Προσπαθώ να κοιτάξω καλά, να παρατηρήσω, να επωφεληθώ από το βλέμμα που'χει ξεσυνηθίσει. Να καταλάβω κάτι περισσότερο για τον τόπο που αλλάζει. 

Σκονίστηκαν κι άλλο οι πράσινες τέντες. 

Στον γερανό στο λιμάνι κρέμασαν μια ελληνική σημαία. Φαίνεται ωραίο το λιμάνι μας.

Να παρατηρήσεις, να δεις, να πεις απλά...

Ξαφνικά πείνασα. Σου ανοίγει την όρεξη ο γυρισμός.

Να πεις απλά.

Μου άνοιξε η όρεξη, ναι.

"Μεταφορές - μετακομίσεις Ακύλας Τσάνταλης"

Signatures of all things I'm here to read.

Θεσσαλονίκη - Δουβλίνο

Το πνεύμα μιας πόλης που όλο θα διαφεύγει...

Ίσως ο χαρακτήρας, θα νόμιζε κανείς, solidifies on the waterfront, όταν φτάνει στο παραλιακό όριο.

Κοιτάζω προς τα πάνω, ανάμεσα στα κτίρια του Eμπράρ και του Ποζέλι, εκεί που η πόλη σκαρφαλώνει. Πρέπει να δεις τόσο ώσπου να σου φανερωθούν κι αυτά που καταργήθηκαν. Που αποκόπηκαν.

Κι αυτά που πέρασαν. Η σκόνη, τα μικροσωματίδια που έμειναν απ'όσους πέρασαν.

Afterword

Για τα χρόνια που περνάμε στο ίντερνετ, για τα χρόνια που περνάμε μακριά, για τα χρόνια που κρυβόμαστε, για τα χρόνια που περπατάμε μέχρι το σπίτι ελπίζοντας πως από την ίδια κι απαράλλακτη μελαγχολία θα γεννηθούν κάποτε κείμενα που θα μας κάνουν παρέα. 

18

Παράξενο: κοιμηθήκαμε με το παράπονο πως δεν ακούμε τα πουλιά στην πόλη. 

Και το επόμενο πρωί, την πρώτη μέρα του χρόνου, ξυπνήσαμε με μια απορία για ένα κελάηδισμα που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Nόμιζε πως ήταν καρακάξα, εγώ επέμενα πως είναι η δεκαοκτούρα. Κοιτάξαμε βίντεο στο youtube. Στην πραγματικότητα, είπε, δεν είχε ακούσει κανένα πουλί να κελαηδά, είχε μόνο θυμηθεί μια μέρα στην εξοχή στο σπίτι των παππούδων. Αν δεν πρόλαβε να θυμηθεί, τότε ονειρεύτηκε. Εγώ πάλι είχα ακούσει τη δεκαοκτούρα όπως μου τυχαίνει πολλά πρωινά λίγο πριν ξυπνήσω.

Κι είναι το μόνο πουλί που αναγνωρίζω, και πώς αλλιώς, με τόσο χαρακτηριστικό κελαήδισμα. Τη ντελικάτη μαύρη κορδέλα της στο λαιμό. Η πρώτη φορά που αναπάντεχα την άκουσα ένιωσα έντονα, βαθιά πως βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. Έψαξα να δω πώς λέγεται στα γαλλικά (η σημασία του ονόματος ή το όνομα της σημασίας). Tourterelle turque. Στ'αγγλικά, Oriental turtle dove. Η ανατολή μέσα μου μέσα στη Θεσσαλονίκη και στα πουλιά που από μακριά φτάνουν ως εδώ. Ο παππούς μου, από μακριά, που έφτασε ως εδώ. Μου είχε εξηγήσει την προέλευση του ονόματος, τον μύθο. Η δεκαοκτούρα κλαίει και φωνάζει τα δεκαοκτώ παιδιά που έχασε. 

Δε-καο-κτώ. Συλλάβισα. Δεν ξέρω αν μ'άκουσε.

Λυγμός από μακριά έρχεται επικίζει.