Από
αυτούς που ονειρεύονται να γίνουν συγγραφείς, πόσοι και πόσοι να έχουν
γυρίσει σπίτι τους τη νύχτα ανακουφισμένοι μόνο με τη σκέψη πως, ό,τι κι
αν γίνει, ό,τι και να τους συμβεί, αυτό δύναται να εκβάσει σε
γραπτό κείμενο; Πόσοι να έχουν κατηφορίσει τους δρόμους της
Θεσσαλονίκης, απογοητεύμενοι, κουρασμένοι, μα παρηγορημένοι στην ιδέα
ότι θα γράψουν;
Έτσι
κι απόψε, που μες στη θολούρα μιας νύχτας παλιών φίλων, μαραζωμένη η
περιοχή της Ροτόντα, πόσο φθαρμένες μου φάνηκαν οι πολιτικές φιλοδοξίες,
και κούφιες, και κυρίως κούφια από περιεχόμενο η κουβέντα στην παρέα,
ονειρεύτηκα μια σειρά από δοκίμια που θα μου εξηγούν τον κόσμο κι εμένα
σ'αυτόν.
Όχι
όμως πως το γράψιμο θα σε προστατεύσει. Το αντίθετο. Το γράψιμο θέλει
χαλκέντερους χαρακτήρες. Διότι το όνειρο της γραφής από την
πραγματοποίηση ακόμη και μίας μόνο φράσης απέχει χιλιόμετρα - και
σ'αυτήν την απόσταση γαλουχείται ανελέητα κι ακατάπαυστα ο άνθρωπος που
ελπίζει στην παρηγοριά της γραφής. Αυτό είναι το κόστος της μεγάλης
παρηγοριάς της.
Γιατί
τα γράφω όλα αυτά; Αν κάτι δεν έχει αλλάξει στην προσωπική μου
σκηνοθεσία της Θεσσαλονίκης, είναι η διάψευση κάποια βράδια, σε παρέες
που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα.
