Midnight

Θυμάμαι ένα ζεστό μεσημέρι στη Χαλκιδική. Η μύτη μου βρισκόταν στο ύψος του ορίζοντα της θάλασσας, και διάβαζα την τελευταία αράδα από τη συνέντευξη του Ίρβιν Γιάλομ σε κάποιο περιοδικό του Σαββάτου, μέσα από τη ψάθα του καπέλου. Ζεστό σώμα, υγρά μάτια και τα λοιπά. Τι είναι η ζωή τελικά κε. Γιάλομ; Η ζωή είναι ένα θαύμα, είπε. Πάψτε να ρωτάτε και ζήστε. Ακολούθησε η καλύτερη βουτιά που έχω κάνει ποτέ, αίσθησις απερίγραπτη. Σοβαρά.

Τώρα βέβαια τι κουραφέξαλα περί αισθήσεως και περί θαύματος.

Αλλά να πω κάτι: μόνοι μας βγάλαμε το ματάκια μας. Βαρέθηκα.

Φεύγω - πάω στο Midnight Cabaret. Φεύγω.