Ευσεβείς πόθοι του μεταμεσονυκτίου 1

Θέλω να είμαι ελεύθερη, θέλω να είμαι αναρχική, θέλω να έχω ταξική συνείδηση, θέλω να είμαι αριστερή, θέλω να είμαι με τον παππού μου, θέλω να αγαπώ τους γονείς μου, θέλω να θυμάμαι, θέλω να μην θυμάμαι, θέλω να μείνω νέα, θέλω αύριο να είμαι εξίσου των ίδιων ημερών, θέλω να έχω καλή παρέα σε κάθε γωνιά της γης, θέλω να περπατήσω παντού μόνη, θέλω να μην μισώ τους ανθρώπους, θέλω να είμαι αλτρουίστρια, θέλω να αφιερώνω χρόνο, θέλω ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας, θέλω να φιγουράρω, θέλω να μιλώ μπροστά σε κοινό, θέλω να με γνωρίζει η θάλασσα, θέλω τα μπαράκια μας, θέλω το ραδιόφωνό μου, θέλω το Ντα Κάπο, θέλω μια πόλη λουσμένη στο φως, θέλω μια εξοχή σαν εκείνη του καλοκαιριού, θέλω να δω όσες ταινίες δεν έχω δει, να τις δω στα θερινά σινεμά, θέλω να μιλώ όπως σκέφτομαι, θέλω λιγότερα όρια, θέλω λιγότερα σύνορα, θέλω στίχους στους τοίχους πως τα πράματα δεν είναι όπως πρέπει να είναι, as they are supposed to be, θέλω τζάμια και παράθυρα παντού, θέλω να μπορώ να θέλω όχι μόνη αλλά μαζί με πολλούς ακόμα, θέλω να μάθω τρόπους να συνεισφέρω, θέλω να μην απολιθωθώ από την απόσταση, θέλω να είμαι αυτή που είμαι κι ο καθένας να μπορεί να είναι αυτός που είναι, θέλω να απαλαχθώ από το κόμπλεξ του μεσσία (χρησιμοποιώ ορολογία που βρήκα εδώ), θέλω κάθε μέρα να παράγω, να δημιουργώ, θέλω να σταματήσω να είμαι βάρος, θέλω να μάθω να παίζω μουσική, θέλω να μπορούσα να καταλάβω μαθηματικά, θέλω τούτη δω η μαλακία να μην ακούγεται παιδική, μια ζωή θέλω να'μαι μπροστά από την ηλικία μου, θέλω μια ζωή, όχι δύο, μία και καλή. Θέλω η Ελλαδίτσα να βγει από το σκατολούκι τώρα, θέλω να σταματήσει τις ανούσιες μάχες με τα Σκόπια, τη Μακεδονία ή πώς σκατά θέλουν να την λένε, θέλω τα κορίτσια στην τάξη μου να σταματήσουν να μιλούν για τις δυστυχίες της ζωής τους κι όχι επειδή στενοχωριέμαι καθώς συμπάσχω αλλά γιατί δεν έχω όρεξη να τις ακούω, θέλω μεμιάς όλες οι αντιφάσεις να συνυπάρξουν σαν σε καλό υφαντό, θέλω ο κόσμος να μάθει τα δικαιώματά του και να τα ασκεί όπως πρέπει, θέλω να κατέβουν οι εικόνες του jesus από τα σχολεία, θέλω να πάψω να αμφισβητώ την πίστη και τους ανθρώπους που πιστεύουν, θέλω να γράφω τις εργασίες μου με συνοχή κι όχι όπως τα γράφω τώρα, θέλω ο καθείς να κρατά την υπαρξιακή του κρίση για τον εαυτό του, θέλω να αγαπώ δίχως εξάρσεις, ήσυχα, σαν θάλασσα. Θέλω η συγκάτοικός μου να αρχίσει να πλένει τα πιάτα χωρίς να της το λέμε. Θέλω να συμφιλιωθώ.