III
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ'τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη
νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ'ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του
πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρα-
τώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου πα-
λάμες.
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε).
Μανόλης Αναγνωστάκης, από το ποίημα Πέντε Μικρά Θέματα,
Εποχές (1945)
Πόσο μ'αρέσει αυτό το ποίημα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήαπλούστατα δεν υπάρχει αυτό το ποίημα!! είναι εξαιρετική η μελοποίησή του από τον Θοδωράκη και φυσικά με τη φωνή της ύψιστης Φαραντούρη!! μπράβο μαίρη τέλειο...είναι καταπληκτικό πως αποτυπώνει τη μοναξιά και το πως αναγκάζεσαι να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου ( την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά)
ΑπάντησηΔιαγραφή