Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει...

Ενοχλητικό θέρος.

Αν κατόρθωνε μυθιστόρημα λέει, έτσι θα το'φτιαχνε. Έτσι θα ξεκινούσε: I am daunted. Αν μπορούσε να το διαβάσει φωναχτά, να μπει στο αυτί των αναγνωστών, θα το'λεγε κάπως έτσι: I am daun-ted. Διαχωρίζοντας τις συλλαβές. Absolutely daunted. This is all I am. It ends and begins in fear. Το 'ντ' να πέφτει βαρύ, όγκος σε ξύλινο, αβέβαιο πάτωμα.

Μικρούτσικος κι απόψε. Τους Νάνους. Ο ατρόμητος Καββαδίας. Η φωνή του μέγα μουσικού να μπλέκει με την κορυφή των Καιρών, να παίρνει θέση. Μας κοιτούσε, το πλήθος του, με συγκίνηση. Εσείς οι νέοι. 'Να'στε καλά, παιδιά! Όχι καλά παιδιά! Να'στε κα-λά, παιδιά! Να'στε κακά παιδιά'. Σκουπίζοντας αυτό που μου φάνηκε σαν δάκρυ μετά τα τελευταία πλήκτρα των νάνων. Κοιτούσε μέχρι πέρα το πλήθος, το χέρι να σκιάζει το κούτελο, απλώνοντας, μου φάνηκε, την πίστη του για αλλαγή. Εμείς, οι νέοι, να παραληρούμε.

Αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή. Πιστεύουμε κι εμείς, οι νέοι, την ζητάμε. Δεν λέω, την ζητάμε ειλικρινώς, μέχρι τέλους. Δεν λέω, πονάμε. Δεν λέω, ψάχνουμε εναλλακτικές. Δίχως όμως σκέψη παραπάνω. Θέε μου... Αψήφιστα. Εύκολα. Όπως μας δίδαξαν. Υποτίθεται κλίνουμε προς το ριζοσπαστικό, προς το προοδευτικό, προς το μεταρρυθμιστικό, ενώ στην ουσία δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη, πιο έκδηλη επιμονή στο μετριοπαθές. Στο συντηρητικό καλύτερα.

Τι θέλω να πω πάλι... Αποφεύγω να μιλήσω καθαρά, φοβάμαι μην χάσω φίλους. Όμως... Όμως ας τους χάσω. Την Ελλάδα φτιάχνει πρώτα η καρδιά σ'αγκαλιά με τη θάλασσα. Μοναχικά. Σμίγω με τη θάλασσα.

Κρίμα που κανείς δεν είναι επαναστάτης γύρω μου. Κρίμα, κι υπάρχουν πολλές αιτίες.