Ashes

Μεγάλη αδυναμία συγκέντρωσης. Βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη, καθισμένη μπρος στα τετράδια, επί δυο ώρες τώρα, και δεν έχω καταφέρει τίποτα. Όλα με ενοχλούν. Κυρίως ο φωτισμός. Δυνατό κίτρινο φως, ενώ έξω ακόμη φέγγει φυσικά. Δεν με συγκινεί τίποτα, και σκέφτομαι μήπως όλες τις φορές που αναφωνώ μ'ενθουσιασμό, μήπως όλες αυτές οι φορές δεν είναι παρά φτιαχτές. 

Απόψε είμαι υπερευαίσθητη: στους ανθρώπους γύρω, στους ανθρώπους μέσα, στα πρόσωπα, στις γωνίες τους, στις γωνίες του χώρου, στα λογοτεχνικά κινήματα, σ'όλα τα κινήματα που υπήρξαν πριν από μένα, σ'ότι έχει γραφτεί μέχρι σήμερα. Στη σύνταξη που μου επιβλήθηκε, στη γραμματική που μου επιβλήθηκε, στην ορθογραφία που μου επιβλήθηκε. Ποιος τόλμησε κι ύμνησε την ανορθογραφία; 

Αποσύρομαι στον εαυτό. Ά-τομο για πάντα. Δυστυχώς έχω εξαντλήσει κάθε μου φόρμα, κάθε μου δυνατότητα δημιουργίας. Έφτασα μέχρι να χρησιμοποιώ ανάποδα το ερμηνευτικό λεξικό, λογιών λογιών τέλματα. Η μοντέρνα τέχνη κι η αναφορικότητα της. Εγκέφαλος που'χει χαραχθεί ανελέητα, περιορισμός κι έπειτα ευνουχισμός. Οι προσδοκίες των έξω του εαυτού, ποιος τις χέζει. Tέτοια πράματα, κρίμα να μην μπορώ να γράψω.

Αρνούμαι όλες τις προτάσεις που μου κάνουν, στέλνω μηνύματα να ακυρώσω, τους γκρινιάζω πως έχω πολύ διάβασμα. 'Όπως κι εσείς, άλλωστε', συμπληρώνω αμέσως. Όπως κι εσείς έτσι κι εγώ. Δεν διαφέρω πουθενά. Κάτι σκατά φυστικοβούτηρα έφαγα σήμερα, στενοχώρια το κακό φαγητό ρε γαμώτο. Στενοχώρια να λαχταράς δυσβάσταχτα.

Οι προσδοκίες των άλλων - η συνοχή των εικόνων που'χουν για μας, που΄χουμε για μας. Σάπια φρούτα. Ήθελα να μπω στη βιβλιοθήκη και να'ρχισω τα ντανταιστικά βήματά μας να πούμε, Φαίδρα, και να τους δείξω αυτούς. Φυσικά, το ξέρω, γω φταίω που δεν το έκανα. Κάπου, στη προσπάθεια τέλειας και ζουμερής δημιουργίας, κάπου εξαντλούμαστε, και πεθαίνουμε. Δεν είναι κακό. Ίσως πράγματι, σε κάποιο παγωμένο νησάκι της Σκανδιναβίας η λύση. Μόνοι. Μόνοι μαζί, δεν θα σ'ενοχλήσω. Η λύση του δράματος - να λυθεί, να μην ξαναυπάρξει ποτέ.

Ανυπομονώ να αρχίσουμε το ραδιόφωνο, κάθε Κυριακή, μια ώρα όλος ο κόσμος μέσα στο στούντιο. Αυτό το δωμάτιο της εξαίσιας ακουστικής μοναξιάς. 

Με κοιτά από απέναντι η φίλη, ας πούμε. Τι θέλει τώρα; Τι να της πω κι αυτηνής;