Η πρώτη λέξη που'μαθα. Η πρώτη λέξη που μου'πε, στο πλακόστρωτο προς το σπίτι. Γελούσα μέσα μου, μας τα'παν κι άλλοι, έλεγα, τα ξέρω και στην ελληνική, έλεγα. Δεν πρωτοτυπούν τόσο πολύ οι πορτογαλέζοι, my darling. Τραυματισμένη σας ήρθα, να ξέρετε. Και δώσ'του να γελώ. Γελούσα καθ'όλη τη διάρκεια. Παρίσι βορράς, Παρίσι νότος. Μα δώσ'του να φυσάει ο άνεμος, κι εγώ να γιορτάζω αχόρταγα, να κοιτώ τις λατίνες και να μαθαίνω να χορεύω κι εγώ έτσι θελκτικά, να παραπατώ μεθυσμένη, απ'το κύμα απ'το κρασί κι από τ'όνειρο, βγαίνοντας από τις μαούνες του Σηκουάνα. Να συλλαβίζω τον ρυθμό της samba μήπως και καταφέρω ποιητικό μέτρο. Τά-τα-τα τα-τα-τα. Και δώσ'του να χτυπάει το agogo, αυτές οι δυο καμπάνες των Γιορούμπα (φυσικά στη σύξευξη της Βραζιλίας με την Αφρική είναι που κατάφερα να βρω κι εγώ τον δρόμο μου).
Τα θυμήθηκα αυτά, δεν θα τα θυμόμουν, γιατί έχει απόψε αφιέρωμα στις λατίνες ντίβες στο τρίτο πρόγραμμα. Μετά τις χανούμισσες, να κάτι που θα'θελα να'μουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου