Boήθειά μας

Σκέφτηκα πως παραξήλωσε η κατάσταση με το facebook. Ίσως να απέτυχα να το εντάξω με lucidité στη ζωή μου, μα κατά τ'άλλα οι τρόποι μου προέρχονται από μια βασική διαύγεια, και τούτο δω το εργαλείο με ξεπέρασε, και με πίκρανε. Τώρα μάλιστα που οραματίζονται τη μηχανή που μπαίνει μες στο σώμα (φίλε μου, καλέ μου και λαμπρέ μου φίλε Άπα θα με συγχωρήσεις σ'αυτό το σημείο, το "never offline" δεν είναι του στιλ μου), νιώθω πως φτάνω στα όρια. Έχει πλάκα: αυτές τις μέρες η μόδα είναι η σύνταξη μιας λίστας με τα (δέκα) αγαπημένα βιβλία του καθενός. H μόνη ειρωνία συνίσταται στο γεγονός πως όσο πιο πολύ fb τόσο λιγότερο διάβασμα. Δεν νομίζω πως είμαι φοβική. Πιστεύω πρώτα στο ανθρώπινο σώμα και μετά σ'όλα τ'άλλα. 

Μια λίστα θα κάνω όμως, μήπως και προσελκύσω αναγνώστες. Κι έπειτα θα αποσυρθώ, θα δουλέψω ήσυχα απόψε. Εδώ στο πανεπιστήμιο, τοποθέτησα το γραφείο μου έτσι ώστε να κοιτά το παράθυρο. Μπροστά μου πρώτα μια συστάδα δέντρων, θαρρείς κι είμαι χωμένη μέσα τους, σ'ένα αλσύλλιο, κι από πίσω τα φωτεισμένα τσιγκελωτά παράθυρα ενός άλλου κοιτώνα. 

Είναι 11 Σεπτεμβρίου κι ο παροξυσμός των Αμερικάνων δεν λέει να κοπάσει. Bien au contraire.

Voilà la liste. 

Το Καλοκαίρι του Καμύ, Les Nourritures terrestres του André Gide, Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη του Σεφέρη, Η Χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα, Ο Κολοσσός του Μαρουσίου του Henry Miller, Το Κόκκινο και το Μαύρο του Στεντάλ, Το Σουέλ της Καρυστιάνη, Το Κακό Κορίτσι του Μάριο Βάργκας Λιόσα, A Passage to India του Φόρστερ, Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου. O Συνταγματάρχης Λιάπκιν του Καραγάτση, Το Βιβλίο του Μανουέλ του Κορτάσαρ. Βασικά αυτά είναι όσα έχω διαβάσει στη ζωή μου, μην λέμε ψέματα. Και βέβαια οι Καραμαζώφ... 

Φέτος γράφτηκα σ'ένα μάθημα που κρατά και τα δύο εξάμηνα, το οποίο λέγεται Studies in the 19th Century Novel. Θα διαβάσουμε όλους τους μεγάλους. Ξεκινήσαμε με Jane Austen. Χάρη σ'αυτό το μάθημα, επιτέλους θα διαβάσω (η εκπαίδευση εξασφαλίζει πια τον χρόνο της απερίσκεπτης μελέτης, τουλάχιστον αυτό πασχίζει, αυτό έχει συμβεί). 

Από non-fiction, there's this one that has been life-changing: Jazz Cosmopolitanism in Accra; Five Musical Years in Ghana. Aπό τον εθνομουσικολόγο Steven Feld.