Το βράδυ της Παρασκευής, εχθές, διάαβασα το La folie du jour του Blanhcot.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα πριν το χάραμα γιατί με ενοχλούσε μία νυχτοπεταλούδα που πετάριζε. Σύμβολο του ονείρου που εκτείνει τη δράση του και πλημμυρίζει την πραγματικότητα, θα έλεγα, αν ο Blanchot δεν μου είχε καταργήσει το ονειρώδες ως μια πολύ συγκεκριμένη θήκη στην οποία εφαρμόζουμε την εμπειρία. Η νυχτοπεταλούδα δεν είχε βγει από κάποιο όνειρο μα συνέδεε αυτό ακριβώς που μας αρέσει να σπάμε λες κι είναι πέτρωμα προς κατεργασία στο λατομείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου