Εάν θα΄πρεπε να αναγνωρίσω μία μόνο προσωπικότητα που βρίσκεται ως πνεύμα (ως έμπνευση) μέσα σ'αυτό το μπλογκ, σ'αυτές τις άστατες κι άτυχες, ως επί το πλείστον αστικές σημειώσεις, από την αρχή τους το 2009 (τότε 16) έως σήμερα (23 στα 24), αυτός νομίζω θα'ταν ο Jim Jarmusch. Κι αυτό το κατάλαβα αναπάντεχα - χθες, στον κινηματογράφο, βλέποντας το Paterson.
Tα μέρη που θέλησα να γνωρίσω...
Νέα Ορλεάνη, το μπαρ Marie με το μπιλιάρδο μες στη μέση και τον μπαρμαν Preston, να μας κοιτάει και να τον κοιτάμε κι εμείς, δυο κοπέλες, και να μας προστατεύει αλλά και να θέλει συγχρόνως να μας συστήσει στους φίλους τους, θαμώνες στην άκρη της πόλης. Στο κέντρο το βιβλιοπωλείο με τις σελίδες να κολλάνε μεταξύ τους από υγρασία του Μισσισσίππι, απ'όπου πήρα μεταχειρισμένο τις Περιπέτειες του Χακ Φιν, και τις διάβασα ψάθινες στο νησί στη Χαλκιδική.
Ο Καουρισμάκι στο Μακεδονικόν, χειμώνας του 2011, κι ο πιο τρυφερός κινηματογράφος που μου'χε τύχει ως τότε και που σύντομα θα τελείωνε -μάλλον, θα δείξει- για πάντα.
Η εθνομουσικολογία. Ο Alan Lomax. H Aμερική μάνα.
Η μοναξιά σ΄όλες τις εκτάσεις.
Η σιωπή μεταξύ ανθρώπων, κι η συμπόνοια τους.
Το μπαρ της γειτονιάς, όχι έμβλημα, όχι μόνο αποκούμπι, μα φαντασμαγορία που αποκαλύπτεται της δικής μας, της ολόδικής μας ζωής.
Το πάνθεον των ινδαλμάτων που στήνουμε όχι ως κάτι ανώφελο μα σαν πρώτη ποίηση.
Τ'ότι βρήκαμε την ταινία Πέρα από τον Παράδεισο στο λύκειο, κι ευτυχώς βρήκαμε και το A Night on Earth, κι είδαμε πώς είναι να'σαι τυφλή και με μπόλικα χείλια, το διαολεμένο άσπρο των ματιών...
I scream, you scream, we scream for ice cream.
Ο πόνος που καιρό αντέξαμε τελείως παράταιρος μέσα στο βανάκι που μας πήγαινε από τουρνουά σε τουρνουά κι ίσιαζα το διχτάκι της ρακέτας μου όπως περνούσαμε κάτω από τις γέφυρες του New Jersey κοιτώντας απ'το παράθυρο και μετρώντας τις μέρες. Μια μέρα που διανυκτερεύσαμε σ'ένα Holiday Inn χωρίς να ξέρω που καλά καλά είμασταν, διάδρομοι με μοκέτα, και μια συμπαίκτρια που κάτι της έφταιγε και δεν μας μιλούσε - κάποτε θα καταλάβαινα.
Οπωσδήποτε κάθε προσωπική τέχνη και δημιουργία, μ΄όλες τις μυστικές διεργασίες της, δύσκολα μπορεί ν'αποδοθεί στον κινηματογράφο - μα το γράψιμο πιο δύσκολα ακόμη κι από το τραγούδι, κι απ'τον χορό, κι απ'την κεραμική. Αυτό που στις σπουδές λογοτεχνίας στην Νέα Υόρκη μάθαμε να λέμε 'interiority' - που δεν αντιστοιχεί ακριβώς στην φθαρμένη έκφραση που'χουμε εμείς, 'εσωτερικός κόσμος'- πώς μπορεί κανείς να το αναπαραστήσει; Η φαινομενικά ήσυχη καθημερινότητα του Paterson ζει πάνω σ'ένα κύμα που αναπνέει στο tempo του κόσμου, όπως η δική του καθημερινότητα εκτυλίσσεται πάνω από το υπόγειο όπου γράφει, μαζεύεται, όπου λατρεύει τους θεούς του, τον William Carlos Williams, τον Frank O'Hara (υπάρχει ακόμη κι ένα βιβλίο με τον μεγάλο τίτλο MONK στη ράχη), μόνος, χωρίς την Περσίδα θεά του, μα και για αυτήν.
This Is Just to Say
Related Poem Content Detail
I have eaten
the plums
that were in
the icebox
and which
you were probably
saving
for breakfast
Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold
 |
| (φωτογραφία του Οlivier Metzger για ένα αφιέρωμα του γαλλικού περιοδικού Télérama στην πόλη του Paterson, μ'αφορμή την ταινία) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου