Φλυαρίες του Ελληνίς

L'inferno dei viventi non è qualcosa che sarà; se ce n’è uno è quello che è già qui, l'inferno che abitiamo tutti i giorni, che formiamo stando insieme. Due modi ci sono per non soffrirne. Il primo riesce facile a molti: accettare l'inferno e diventarne parte fino al punto di non vederlo più. Il secondo è rischioso ed esige attenzione e apprendimento continui: cercare e saper riconoscere chi e che cosa, in mezzo all'inferno, non è inferno e farlo durare e dargli spazio.

Italo Calvino, Le città invisibili, 1972 

Η κόλαση της ύπαρξης δεν είναι κάτι που θα συμβεί: αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που συμβαίνει ήδη, η κόλαση στην οποία ζούμε κάθε μέρα, την οποία φτιάχνουμε ζώντας όλοι μαζί. Υπάρχουν δυο τρόποι ν'αποδράσεις και να μην υποφέρεις. Ο πρώτος είναι εύκολος για πολλούς: να δεχτείς την κόλαση και να γίνεις μέρος της τόσο που πια να μην μπορείς να την δεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι ριψοκίνδυνος και ζητά συνεχή επαγρύπνηση και μαθητεία: να ψάχνεις και να μπορείς ν'αναγνωρίσεις ποιος και τι, στη μέση αυτής της κόλασης, δεν είναι κόλαση, και να τους κάνεις να αντέξουν και να τους δώσεις χώρο. 

Μία δουλειά που θα μου άρεζε να κάνω είναι να φτιάχνω λίστες τραγουδιών και να τις μοιράζω, σε στικάκια ή CD, σε μέρη και μαγαζιά της πόλης. Για παράδειγμα, στο Ελληνίς, μέχρι να ξεκινήσει η ταινία, θέλουν οι άνθρωποι να παίζουν κομμάτια σαν 'χαλί', που λένε. Έπαιζαν την Κυριακή μια δύστυχη παιδική μελωδία από τον Τιτανικό. Θα ήθελα να τους φτιάξω ένα δισκάκι και να τους το δώσω την επόμενη φορά. Στο ταμείο πληρώνοντας το εισιτήριο. Γιατί να μην το δεχτούν; Θα βάλω μέσα: Fayrouz, Mikael Tariverdiev, λίγο Erkin Koray να γουστάρουμε, Ben Webster, Beth Carvalho. Όπως τα βάζει ο Παρασχόπουλος στο ραδιόφωνο, "είδη", όπως τα λένε, φαινομενικά μακριά το ένα από τ΄άλλο (γεωγραφίες). Κι ίσως οι κυρίες έτσι ν'ακούσουν, για λίγο, να κοντοσταθεί η ψιλόλιγνη κοπέλα που περιμένει τη φίλη της κι απλώνει τα πόδια της στα χαλίκια και τα θαυμάζει όχι χωρίς λύπη για το καλοκαίρι που'ναι μικρό, κάτι να θροΐσει στον ωραίο με τα μαύρα μούσια που'χει βαρεθεί μες στη ζέστη της πόλης κι ο πύργος του ΟΤΕ από πάνω σαν να τον πλακώνει. Όλα στο μυαλό του είναι. Έτσι κι αλλιώς ξεχνάει.

Μας ανήκει η πόλη... Γιατί το ξεχνάμε; Γιατί μας το κάνουν αυτό οι φίλοι που γίναν ξένοι;