Λίγο

Στο διάλειμμα από τη δουλειά τρώω βλέποντας συνεντεύξεις συγγραφέων στο youtube.  Σήμερα ο Ishiguro. 
Ξέρετε πώς ήταν την εποχή πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα; Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτιάξουν μηχανές που πετούν. Κι έμοιαζαν αυτές περίεργα κι αδέξια κατασκευάσματα. Έτσι νιώθω κι εγώ. Στην πίσω αυλή του σπιτιού μου προσπαθώ να φτιάξω μια μηχανή που θα πετάει. 
Την απογείωση και τον αποχωρισμό από τη γη προσπαθούν οι συγγραφείς, σκέφτομαι, και τα λεπτά του διαλείμματος σώζονται ένα ένα. Ο Καλβίνο που μιλάει για την περίφημη ελαφρότητα ως αξία και την ποίηση του Cavalcanti. Να'μαστε σαν πούπουλα σ'αυτή την επαφή και χημεία που λέμε ζωή.
Βιαστικές σημειώσεις στην χαρτοπετσέτα που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τη  βαρύτητα, με την επανάληψη, με την αυτοματοποιημένη κίνηση και τους ώμους και την ωμοπλάτη που σφίγγουν... Όπου να΄ναι το ξυπνητήρι θα χτυπήσει. Θα επιστρέψω.