God help the girl

Ο ουρανός της πόλης δεν γνωρίζει αστέρια. Είναι μάλλον η μαγεία που χάνεται κάπου ανάμεσα στα φλύαρα φώτα και στα πολυάσχολα βλέμματα επί της μικρής γήινης πραγματικότητας. Λησμονείται η έξοχη εξοχή των ονείρων και ο έναστρος ουρανός του έρωτα (μου το έκαψαν το μυαλουδάκι, αχ...) Και συνεχίζω: Οι electro ήχοι του αστικού τοπίου έρχονται και αντικαθιστούν τη γνησιότητα των ροκ συγχορδιών, για να ξεχάσω ανήσυχα. Ανώδυνα, παρακαλώ. Πάντα προς αποφυγήν του πόνου, αποστειρωμένα, μετριοπαθώς και ευχαριστημένα. Κλείσε τα μάτια όμως, και ζωγράφισε. Υποσχέσεις στα ξένα πως θα κοιτώ τους αστερισμούς. Κι άσε με λιγάκι στη μελαγχολία των αναμνήσεων, κι ας γράφω κοινά.