Story of the pedestrians

Γυρνώ παραλιακώς μόνη και σιγοτραγουδώ. Το κάνω συχνά, είναι κάτι μεταξύ humming ( προτίμηση σε αγγλικούς όρους όταν περιγράφουν επιτυχώς, συγκριτικά δηλαδή) και φωνής που θα άκουγε ο κοντινός περαστικός αδιάφορος διαβάτης. Emancipate yourselves from mental slavery. Έπρεπε να έχω ποδήλατο. Θα κρύωνα. Θα ήταν ωραία. Θα έφτανα παγάκι. Θα έτρεχα. Ωραία πράγματα. Τέλος πάντων, none but ourselves can free our minds. Και την στιγμή που έλεγα πως από κάπου θα έβγαινε ο Βobby, ή έστω ο Julian, have no fear for atomic energy, συμπληρώθηκα. Πρίμο σεγκόντο, που έλεγε και ο παππούς μου. Cause none of them can stop the time. Άγνωστες ιστορίες, μεταξύ αγνώστων και άγνωστων ανθρώπων, και ήρθε η ώρα να καληνυχτίσω. Οδηγίες προς ναυτιλομένους: αγνοήστε λεπτομέρειες μάλλον πεζές και ξέρετε, από αυτές που στερούν τη μαγεία. Το έλεγε κι ο Έλιοτ, human kind cannot bear very much reality. Σε μια κακιά παράφραση αλλά και επικίνδυνη επέκταση, το ανθρώπινο είδος εύκολα δέχεται παραμύθια, ιστορίες, πιθανά όλα, αποφεύγεται ο όρος 'ψεύδη΄. Καληνύχτα.