Κι ενώ περιμένουμε τον αντιδραστήρα να εκραγεί ή να μην εκραγεί, διαβάζω την Ιστορία του Γιατρομανωλάκη και σκέφτομαι πώς διαστέλλεται και πώς συστέλλεται ο χρόνος. Παγκόσμια αγωνία από την πυρηνική απειλή, ξαφνικά τρομάζουμε όλοι μαζί, συλλογικά. Αντιλαμβανόμαστε πόσο μικροί είμαστε, κι εφησυχάζουμε καθώς μας λένε πως οι επιπτώσεις το πιθανότερο θα είναι μόνο τοπικές. Τι ωραία! Μερικοί εξ ημών με κάποιο ενδιαφέρον στη χημεία και στη καταστροφολογία χαζεύουμε τις ειδήσεις με ζήλο, καταγράφοντας τις θερμοκρασίες του κάθε αντιδραστήρα ανά ώρα. Το star βέβαια εντοπίζει και καταδεικνύει τις τρομακτικές ομοιότητες με την οσκαρική ταινία '2012'. What a wonderful world.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Απίστευτο πράμα. Εγώ διαβάζω και γράφω εργασία για τους Ινδούς Καθακάληδες που αιώνες τώρα παραμένουν απαράλλαχτοι. Ευτυχώς η Claire πρόλαβε και πήγε από δηλητήριο κι όχι από γιαπωνέζικο αντιδραστήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή εργασία! σίγουρα θα γράψεις κάτι τέλειο. καλή τύχη με τη βιβλιογραφία ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο δίκιο έχεις. ας πεθάνουμε τουλάχιστον βρε παιδί μου με κάποιο ρομαντισμό. θυμούμαι το τρίπτυχο έρωτας - θάνατος - ηρωισμός, όπως μας είπε η Μεγάλη...