Ένα απόσπασμα/Eccentric

Γράμμα στον εαυτό μου. Μεσημέρι του Ιούνη, σε λίγες ώρες θα προβάρω την αυριανή μου αποφοίτηση. Από-φυτό: βγαίνω ένα φυτό, που ακόμα δεν έχει μάθει τους τρόπους ευτυχίας. Με ευκολία βέβαια εντοπίζω συμπεριφορές μου άπληστες ή εκκεντρικές. Εκ των υστέρων, σε μια ρετροσπεκτίβα, διαπιστώνω πως το σχολείο μου δεν μου καλλιέργησε την εκκεντρικότητά μου - το αντίθετο. Προσπάθησε να τη δαμάσει. Και σήμερα πια, που επιδιώκω και θέλω να είμαι εκκεντρική, βρίσκω τύψεις εντυπωμένες, εμφυσημένες, εντοιχισμένες. Χρειάζεται δουλειά για να γδάρω από το σχολικό μου δέρμα μερικές συνήθειες που κόλλησαν κι επιμένουν. Η αποδοχή κι ανοχή για παράδειγμα της βλακείας. Τυχαία μου ήρθε.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ διαλαλώ πως η ανοχή είναι αρετή και χαρακτηριστικό του ευφυούς ανθρώπου.

Hazy eyes on the ceiling

Let this be the soundtrack of all my rainy days.

Since you say so

Νεκρές οθόνες. Νεκρές.

Planet Caravan

Τέλος μιας ακόμη μέρας. Καρκάγια μου, πρέπει να σου διηγηθώ. Όπως χθες, τι ωραία, low bap low bap. Στη κουζίνα με τη σαλάτα της μαμάς. Το φόρεμα δε που μου χαρίσατε, δεν παίζεται. Είμαι τόσο γλυκούλα όταν το φορώ.

Στήβω το κεφάλι μου για κανέναν καλό στίχο. Αγκαλιά με τους Black Sabbath και το πρωινό μου ολόκληρο. Ποτέ μόνη. Με την παρέα την καλύτερη, η μία μνεία μετά την άλλη. Είμαι ένας περαστικός εξομολογούμενος που λέει κι ο Μέσκος (πόσο φθονώ αυτό το στίχο) και δεν έχω παρά να υπάρχω.

Αύριο ταξιδεύω, σε ένα αυτοκινητάκι με μπαμπά και γιαγιά. Η αδερφή μου σε άλλο αυτοκινητάκι με μαμά και άλλη γιαγιά. Συνθέσεις θανατηφόρες. Εν τω μεταξύ, έξω από τον κόσμο μου, οι άνθρωποι εξακολοθούν να μαζεύονται στον Πύργο - αν και απ'όσο διέκρινα απόψε δεν χάρηκαν απαρτία. Δεν ξέρω ποια η άποψή μου περί της αγανάκτησης. Το ψάχνω.

Οπωσδήποτε, όπως είπα και σήμερα, στο εξαίσιο πρωινό μου, οι συγκρίσεις με την πλατεία Ταχίρ είναι αβάσιμες και κατά κάποιον τρόπο -κατά κάθε τρόπο- λανθασμένες. Μου λείπει μια μεθοδικότητα σκέψης, αλλιώς ρεπορτάζ θα γούσταρα να κάνω, ή ένα συστηματικό σχολιασμό της επικαιρότητας, κι όχι να σκαρώνω ασύνδετες, άκαιρες, φλύαρες φράσεις.

The earth, a purple blaze of sapphire haze in orbital ways. Μακάρι να'ταν πάντα έτσι. Να μην έπαιζε ποτέ το Henry Lee. Τι τον θέλουμε τον πόνο; Ε; Αχ, ελεύθερα κι απόψε, χωρίς λογοκρισία του μυαλού και ό,τι βγει. Οι αυθόρμητοι τρόποι έχουν οπωσδήποτε καλές σχέσεις με τη μνήμη. Κικίστικα παιχνίδια (της Δημουλά δηλαδή).

Κι όμως, διανύω μέρες ευτυχίας. Άπληστη τρελά θα'μουν αν έλεγα το αντίθετο. Δεν βοηθώ κανένα, κι αλήθεια θα'θελα κάτι τέτοιο. Κάπως να δικαιολογείται η ύπαρξή μου. Γιατί εγώ καλά και άλλοι όχι. Τα αιώνια ερωτήματα των ανθρώπων στην ήβη. Περαστική η ήβη, περαστικά και τα ερωτήματα. Μακάρι να το εννοώ, και να'ναι αυθεντική και ειλικρινής τούτη η ανάγκη. Είναι άραγε; Τι είναι ο αλτρουισμός;

Είμαι αγανακτισμένος πολίτης; Καταρχήν, δεν νομίζω ότι είμαι ακόμα πολίτης. Και δεύτερον, αγανακτισμένη εγώ γιατί; Ζω πολύ άνετα, με άπλα και φορεματάκια που με κάνουν πολύ γλυκούλα. Με ποιο δικαίωμα να σταθώ δίπλα σε έναν άνεργο νέο, με επίδομα 400 ευρώ;

Μεταμεσονύχτια ερωτηματικά για το είδος του αγώνα του δικού μου. Μ'αρέσει ο Howard Zinn όμως. Στηρίζει τις ιδέες. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας, έστω και αξιοθρήνητα μικρή, καμία συνέλευση με ελάχιστο κόσμο, καμία ιδέα που πετάει κανείς σ'ένα ακροατήριο, ή ακόμη και σ'ένα άτομο, δεν μπορεί να απορριφθεί ως ασήμαντη.

Και γω, το μικρό κι ανίδεο, άρχισα να συνειδητοποιώ - μόλις τώρα, καθώς αντέγραφα τα λόγια του ιστορικού - πως υπάρχει μια κάποια σύνδεση κοινωνικής δράσης και έρωτα. Ενδιαφέρον εύρημα, προιόν αποκλειστικό του πρωινού. Ιδέα που μακάρι να μπορούσα να αναπτύξω.

LOW BAP (ή αλλιώς, Η Μπανανιά)

Ορίτζιναλ ελληνική φρασεολογία, σε αναζήτηση βρίσκομαι (άνω τελεία εδώ, γαμώτο μου). Προλογίζω τους τρόπους μου, μερικές νύξεις ως προς το ύφος, 'καυστικό', ριζωμένο θα΄λεγα, φοβισμένο, τρέμει μέσα σε ένα αστικό κουτί, δέμα, μπαούλο, εσώκλειστα διατείθονται εξομολογήσεις.
Ξεδίπλωση. Διαβάζω: μέρα φεύγει, μέρα έρχεται, τάχα ο τόπος είναι στενός. Μα ακόμη και να'ναι, αγάπη μου - σε κάθε γλώσσα θα σ'αγαπώ. Πώς ξάφνου βρέθηκε η ελληνική φρασεολογία ή ηθική ή μπανανιά (άνω τελεία) όπως και να'χει: σε κάθε γλώσσα θα σ'αγαπώ.

Cave

Βλακείες, ούτε Νίκος Σπηλιάς ούτε Grinderman. Ακυρώνεται η συναυλία της Θεσσαλονίκης, ισχύει της Αθήνας.

July plans

Αν και νομίζω πως δεν φημίζεται για τις καλές του live εμφανίσεις, οπωσδήποτε είναι ο Νίκος ο Σπηλιάς (ε, κορίτσια;) και θέλω να τον δω. Μια βραδιά στη Μονή Λαζαριστών. Ίσως από τις τελευταίες. Do you feel what I feel, dear?

Post-Saturday lines

When you stand in front of me and look at me, what do you know of the griefs that are in me and what do I know of yours?

Κάφκα, και μου θυμίζει το πιο ωραίο του Σεφέρη. Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω.