Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Planet Caravan

Τέλος μιας ακόμη μέρας. Καρκάγια μου, πρέπει να σου διηγηθώ. Όπως χθες, τι ωραία, low bap low bap. Στη κουζίνα με τη σαλάτα της μαμάς. Το φόρεμα δε που μου χαρίσατε, δεν παίζεται. Είμαι τόσο γλυκούλα όταν το φορώ.

Στήβω το κεφάλι μου για κανέναν καλό στίχο. Αγκαλιά με τους Black Sabbath και το πρωινό μου ολόκληρο. Ποτέ μόνη. Με την παρέα την καλύτερη, η μία μνεία μετά την άλλη. Είμαι ένας περαστικός εξομολογούμενος που λέει κι ο Μέσκος (πόσο φθονώ αυτό το στίχο) και δεν έχω παρά να υπάρχω.

Αύριο ταξιδεύω, σε ένα αυτοκινητάκι με μπαμπά και γιαγιά. Η αδερφή μου σε άλλο αυτοκινητάκι με μαμά και άλλη γιαγιά. Συνθέσεις θανατηφόρες. Εν τω μεταξύ, έξω από τον κόσμο μου, οι άνθρωποι εξακολοθούν να μαζεύονται στον Πύργο - αν και απ'όσο διέκρινα απόψε δεν χάρηκαν απαρτία. Δεν ξέρω ποια η άποψή μου περί της αγανάκτησης. Το ψάχνω.

Οπωσδήποτε, όπως είπα και σήμερα, στο εξαίσιο πρωινό μου, οι συγκρίσεις με την πλατεία Ταχίρ είναι αβάσιμες και κατά κάποιον τρόπο -κατά κάθε τρόπο- λανθασμένες. Μου λείπει μια μεθοδικότητα σκέψης, αλλιώς ρεπορτάζ θα γούσταρα να κάνω, ή ένα συστηματικό σχολιασμό της επικαιρότητας, κι όχι να σκαρώνω ασύνδετες, άκαιρες, φλύαρες φράσεις.

The earth, a purple blaze of sapphire haze in orbital ways. Μακάρι να'ταν πάντα έτσι. Να μην έπαιζε ποτέ το Henry Lee. Τι τον θέλουμε τον πόνο; Ε; Αχ, ελεύθερα κι απόψε, χωρίς λογοκρισία του μυαλού και ό,τι βγει. Οι αυθόρμητοι τρόποι έχουν οπωσδήποτε καλές σχέσεις με τη μνήμη. Κικίστικα παιχνίδια (της Δημουλά δηλαδή).

Κι όμως, διανύω μέρες ευτυχίας. Άπληστη τρελά θα'μουν αν έλεγα το αντίθετο. Δεν βοηθώ κανένα, κι αλήθεια θα'θελα κάτι τέτοιο. Κάπως να δικαιολογείται η ύπαρξή μου. Γιατί εγώ καλά και άλλοι όχι. Τα αιώνια ερωτήματα των ανθρώπων στην ήβη. Περαστική η ήβη, περαστικά και τα ερωτήματα. Μακάρι να το εννοώ, και να'ναι αυθεντική και ειλικρινής τούτη η ανάγκη. Είναι άραγε; Τι είναι ο αλτρουισμός;

Είμαι αγανακτισμένος πολίτης; Καταρχήν, δεν νομίζω ότι είμαι ακόμα πολίτης. Και δεύτερον, αγανακτισμένη εγώ γιατί; Ζω πολύ άνετα, με άπλα και φορεματάκια που με κάνουν πολύ γλυκούλα. Με ποιο δικαίωμα να σταθώ δίπλα σε έναν άνεργο νέο, με επίδομα 400 ευρώ;

Μεταμεσονύχτια ερωτηματικά για το είδος του αγώνα του δικού μου. Μ'αρέσει ο Howard Zinn όμως. Στηρίζει τις ιδέες. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας, έστω και αξιοθρήνητα μικρή, καμία συνέλευση με ελάχιστο κόσμο, καμία ιδέα που πετάει κανείς σ'ένα ακροατήριο, ή ακόμη και σ'ένα άτομο, δεν μπορεί να απορριφθεί ως ασήμαντη.

Και γω, το μικρό κι ανίδεο, άρχισα να συνειδητοποιώ - μόλις τώρα, καθώς αντέγραφα τα λόγια του ιστορικού - πως υπάρχει μια κάποια σύνδεση κοινωνικής δράσης και έρωτα. Ενδιαφέρον εύρημα, προιόν αποκλειστικό του πρωινού. Ιδέα που μακάρι να μπορούσα να αναπτύξω.

2 σχόλια:

  1. σε θαυμάζω καρκάγια. πραγματικά. καταγράφεις τόσο αληθινά ό,τι σκέψη έχω μες στο κεφάλι μου το κούφιο και δεν μπορώ να εκφράσω. τι να πω. δεν χορταίνω να σε διαβάζω- ούτε και να σε κοιτώ.
    <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ, Μαιρού! Όμορφη εσύ, όμορφα τα λόγια σου, ο τρόπος που τα εκφράζεις, που τα αφήνεις να ξεδιπλώνονται και να πλανώνται στο χώρο, το χρόνο - τι γράφω, μπουρδολογώ.

    Όσον αφορά τους αγανακτισμένους, νομίζω ότι δεν είναι μόνο η άμεση αγανάκτιση, οι συνθήκες εξαθλίωσης, οι μισθοί, που τους κινητοποιούν. Είναι κυρίως αυτά (τα νέα μέτρα υπήρξαν η αφορμή άλλωστε), όμως τίθεται και το ζήτημα της εθνικής αξιοπρέπειας που τόσο συνδέεται με την ατομική στην προκειμένη περίπτωση. Είναι αντίδραση απέναντι στην αδικία εν γένει, τη βλέπεις, τη συναντάς σε γνωστούς, στον περίγυρο, και οφείλεις να την καταγγείλεις (κι ας μην είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που άμεσα υποφέρουν). Έτσι το βλέπω, σωστό λάθος δεν ξέρω. Είναι ωραίο που κινητοποιούνται οι άνθρωποι, πολύ. Κι αυτό το κλίμα αλληλεγγύης. Και ωραία τα λόγια του Ζινν κι οι συνειδητοποιήσεις σου, πρωινές και παντός καιρού! :)

    (Τον κοινωνικό δαρβινισμό δε, να τον επροσέχουμε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή