Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ημέρας - καθώς απλωνόμουν στη θάλασσα, τη δροσερή. Μέχρι το ιστιοπλοικό φίλων, κουβέντα εκεί πάνω περί ανέμων και ξένων υδάτων και ύστερα βουτιά. Με τα πόδια. Σχεδόν ακούμπησα τον πάτο των επτά μέτρων. Αναδύθηκα. Με ελεύθερο κολύμπησα μέχρι την ακτή, δοκιμάζοντας τις αντοχές μου. Κάθε τρεις χεριές κι αναπνοή. Σεφέρης μεταφρασμένος, perfume of silence and pine. Δεν θέλω να ακούω τα τζιτζίκια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου