Baston (before)

Μια μετακίνηση στο χάρτη, δίχως βούλες δεύσμευσης 'εδώ ξεκινήσατε', 'εκεί τελειώσατε', 'εύγε, ταξιδέψατε'. Με τα essays του Φόρστερ αγκαλιά. America is rather like life.

Blair dear, we had our anniversary deer. Τρία ελάφια να τριγυρνούν στο campus και μονάχα εσύ κι εγώ τα είδαμε. Καθώς αλλάζουν οι επέτειοι. Και οι υπαίτιοι.

Μπάστον, ντίαρ, μπάστον.

Ακολουθεί το ρόδι που μου έδωσε η Κάρολαιν σήμερα στα γαλλικά. Σαν Αμερικάνα, 'totally made my day'.

Friday

Κάπως έτσι

I'll tell you all my secrets but I lie about my past.

Explicit

Ώρα να γράψω στη μητρική, στην καλύτερη όλων, στην πιο εύηχη, στην πιο πλούσια και τα λοιπά. Καθισμένη σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης, άγνωστων συντεταγμένων και παραλλήλων, ακούω Μπαχ. Μαμά, τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα. Πείστηκα πια, ύστερα μάλιστα από τη συνομιλία μου με τον Απούλη, πως classical heals the soul. Το καταφύγιο.

Τώρα ακούω ένα Νυχτερινό. Και σύρω το βλέμμα μου πάνω σ'όσα γράφω... Τελείες αποσιώπησης· λιγοστεύω μάλλον. Μικραίνω. Δεν ξέρω τι σκατά και τι διάολο. Εκτός κι αν μας διδάσκουν πολλή μεταμοντερνιά εδώ κι περιπέφτω.

Όμως όχι, δεν θα το έλεγα. Κυρίως διδάσκομαι Μαρξ και πώς να γίνω ακτιβιστής σωστός.

Σε αυτό το σημείο: μαλάκες Έλληνες (προσφώνηση άκρως εριστική κι ενδιαφέρουσα), κάτι άκουσα πως έχετε όρεξη να κάψετε τη Βουλή. Θα τρελαθώ, αλήθεια το λέω. Στιγμές, λέω, θα γράψω κάτι εμπεριστατωμένο, να εκφράσω την άποψή μου περί των γεγονότων και των αιτιών της κατάντιας (ή της παρακμής, δεν ξέρω ποια λέξη) αλλά μου λείπει κάποιο ένζυμο της χώνεψης κι αντιδρώ βίαια.

Προχθές έκανα μια σκέψη. Ελπίζω να'ναι εντελώς ηλίθια: Σάμπως οι μείζονες Έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών κρίθηκαν -ή κρίνονται- ανίκανοι να αποτρέψουν έναν ολόκληρο και μικρό λαό από την πτώση και την τέλεια δυσφύμιση; Μήπως τώρα ο Σεφέρης απαξιώνεται; Κάπως, με κάποιον τρόπο, πρέπει να ερμηνευθεί ή εξηγηθεί η έλλειψη - πώς να το πω - ομορφιάς και ήθους στους τρόπους μας. Κάπως γαμώ - θα τρελαθώ. Αλήθεια.

Everything remains to be done.

Θα γίνουμε δύο σχολές, Σοφία. Κι όχι λόγω ασυμφωνίας αλλά προς διευκόλυνση των αναμεταξύ μας αναφορών. 'Όπως γράφει και η κα. Σ... στο τελευταίο της άρθρο, το συγκεκριμένο πλάνο ανήκει στα μοναδικά της ιστορίας του κινηματογράφου γιατί αυτό κι εκείνο και το άλλο.' Με λατρεία από μέρους μου. As always.

Pierrot le Fou

"Velazquez, past the age of fifty, no longer painted specific objects. He drifted around things like the air, like twilight, catching unawares in the shimmering shadows the nuances of color that he transformed into the visible core of his silent symphony."

I'm a million miles away

Στοίχημα με τον εαυτό μου. Μέχρι να'ρθουν δω οι γονείς μου, να έχω διαβάσει το Σε Έναν Άγνωστο Θεό. D'accord; Και τα essays του Φόρστερ.

Η στίξη είναι πάντα ελληνική. Της γλώσσας της μητρικής.


------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας.

Οι κοπέλες από την Ιορδανία και τη Μαλαισία λέγαν πώς δεν τους έχει αγκαλιάσει ποτέ ο μπαμπάς τους.

Η κοπέλα από την Ιορδανία μου φάνηκε αντιπαθής, από την πρώτη μέρα. Τώρα όμως που γύρισα στο δωμάτιό μου, νόμισα πως στενοχωρέθηκε προς στιγμή.

Τι σημασία έχει.

Το Μάτι του Σατανά

Θα γίνω μπλογκ μόδας, το αποφάσισα. Διαθέτω ένα καταπληκτικό στιλ που πρέπει -αν όχι οφείλω- να κοινωνήσω. (Σταδιακά θα αρχίσω να μιλώ σαν τους Ελληνοαμερικάνους.) Η φωτογραφία είναι μιας τύπισσας που δεν γνωρίζω. Θα ήθελα πολύ όμως να την μάθω και να την ακούσω.

Φοράει κασκόλ της μαμάς της. Της το'κλεψε. Το πήρε μαζί της στη ήπειρο που πήγε για να μορφωθεί, να δει και να γελάσει. Να κοιμηθεί, να φάει, να ξενυχτήσει, να κολυμπήσει, να συγχαρεί, να καεί. Όλες οι δραστηριότητες.

Βέβαιως, τυλιγμένες σε ξένο χαρτί. Λιγότερο τσακισμένο.

Το ομορφότερο soundtrack. Από το Straight Story του Δαυίδ.

Τα'χω παίξει. Τόσα έχει τούτη η μέρα να διηγηθώ και λίγο προτού την αράξω στο υπέροχα άδειο δωμάτιο και στο τέλειο κρεβάτι μου, εδώ στη γωνιά, εκθέτω προιόντα όλων των ωρών που μιλούσα στον καθρέφτη.

Αύριο μάλλον θα τα διαγράψω.

Αύριο επίσης θα πάω στο σούπερ μάρκετ.

Αύριο ακόμη θα ευχηθώ να μην υπάρξει μεθαύριο.

Bukowski oh my

Sex is kicking death in the ass while singing.

Math Tiara

Πίσω στο δωμάτιο. Στο γόνατο μου ξαπλώνει ο Henri-Pierre Roche, και δίπλα μου κάθονται ανακούρκουδα η Μπλερ, η Τζεν και ο Λάνγκστον. Η Ρεμπέκα γράφει στο διπλανό δωμάτιο την εργασία της, ενώ η Έμμα μαγειρεύει και το διαμέρισμα μοσχοβολά.

Τι μου συνέβη σήμερα στη Νέα Υόρκη, και τι έμαθα. Αγόρασα ένα αντίτυπο του 1940 or so με δοκίμια του Φόρστερ, τιμή ευκαιρίας τα εικοσιπέντε δολάρια στον τρίτο όροφο του Strand. Και έπειτα μου πρότειναν έναν Στάινμπεκ τσέπης, και είπα γιατί όχι. Τρία δολάρια.

Όλοι έξω κοιτούσαν τον ουρανό, γιατί ένα αεροπλάνο έγραφε εκεί πάνω. Με καπνούς. 'OUR LEASE'. Ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Και ύστερα περπατήσαμε στη Union Square και μετά γυρίσαμε. Και στο τρένο, καθώς περνούσαμε από το Χάρλεμ, πάλι έφτασα κοντά σε κάποιες αξιόλογες συνειδητοποιήσεις δίχως ωστόσο να τις ολοκληρώσω. Ίσως αύριο, κατά τις πεντέμιση, όταν πάλι θα φτάνω στο Grand Central, αυτή τη φορά με την καλύτερη παρέα: τον κ. Μακ Ίνερνι.

Midnight

Θυμάμαι ένα ζεστό μεσημέρι στη Χαλκιδική. Η μύτη μου βρισκόταν στο ύψος του ορίζοντα της θάλασσας, και διάβαζα την τελευταία αράδα από τη συνέντευξη του Ίρβιν Γιάλομ σε κάποιο περιοδικό του Σαββάτου, μέσα από τη ψάθα του καπέλου. Ζεστό σώμα, υγρά μάτια και τα λοιπά. Τι είναι η ζωή τελικά κε. Γιάλομ; Η ζωή είναι ένα θαύμα, είπε. Πάψτε να ρωτάτε και ζήστε. Ακολούθησε η καλύτερη βουτιά που έχω κάνει ποτέ, αίσθησις απερίγραπτη. Σοβαρά.

Τώρα βέβαια τι κουραφέξαλα περί αισθήσεως και περί θαύματος.

Αλλά να πω κάτι: μόνοι μας βγάλαμε το ματάκια μας. Βαρέθηκα.

Φεύγω - πάω στο Midnight Cabaret. Φεύγω.

Concerned

Η σύνταξή μου άρχισε να τα παίζει. Θα έχουμε πρόβλημα.

Pastries

Γιορτάσαμε τον ένα μήνα συγκατοίκησης ομαλής και γαλήνιας με pastries. Δεν έχω απολαύσει ξανά γλυκό τόσο πολύ.

Ylenol

Βρήκα αυτό σήμερα και θυμήθηκα πως πριν λίγα χρόνια αυτή ήταν η μόνη θεωρία μου. Δεν ξέρω αν σήμερα το πιστεύω. Μάλλον ναι, αλλά οπωσδήποτε δεν φαίνεται τόσο τραγικό όσο φαινόταν τότε.