Tελευταίες σημειώσεις του χρόνου

Θα άρχιζα ποτέ ένα μυθιστόρημα στον υπολογιστή; Μέχρι τώρα τα πιο σοβαρά μου γραψίματα τα έκανα στα ημερολόγιά μου. Η τρελή, η πιο τρελή ιδέα, θα ήταν να δημοσιεύσω τα κείμενα εκείνα. Η πιο τρελή αλλά κι η πιο πιστή στη γραφή μου. Θα άλλαζα τα ονόματα, ίσως να έβαζα αρχικά. Αν είχα επιμονή, θα μετέτρεπα τα ημερολόγια σε μυθιστόρημα. Όμως η αλήθεια εκείνων των κειμένων βρίσκεται στην ημερολογιακή τους ένταση. Οι μέρες που δεν περνούν, οι ώρες οι στεγνές, οι ώρες που περιμένω, οι ώρες που έρχονται. Οι συναντήσεις, οι συνευρέσεις, όλα αυτά περιγράφονται είτε ως όνειρο είτε ως γεγονός, αφού συνέβη, δηλαδή πάλι σαν όνειρο. Η γραφή που κάνω, η γραφή που κατορθώνω δεν έχει αξιώσεις, να πω την αλήθεια. Η γραφή μου φιλοδοξεί για περισσότερη ζωή, κι εκεί μέσα εξαντλείται. Αυτό είναι το παράδοξο, ας πούμε. Στενή κι απλωμένη μαζί, αυτή η γραφή θέλει όλα να τα συνάξει, όπως λέει και η Μάτση. Προπαραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα, στη Θεσσαλονίκη μόλις ξεκίνησε να βρέχει. 

Για το Παρίσι

Αδειάζει το καφέ. Σκοτείνιασε κιόλας. Σκαλίζω πραματάκια στο τετράδιό μου.

Γράφω από το Battersea. Δεν έχει πολλά φώτα εδώ. Ό,τι δίνει ο ποταμός. Οι άνθρωποι δεν κοιτούν, δεν βλέπουν. 

Τέτοια νοσταλγία που μ'έζωσε πάλι... Αυτές οι επικίνδυνες μέρες. Ένα τοπίο ολόκληρο, η οδός Raymond Losserand. Το Entrepôt που ό,τι ώρα και να το περάσεις, υπάρχει, ζωηρό, συνοικιακό. Κι ο μπάρμαν μέσα, κι αυτός. Parigi, Parigi, το σαξόφωνο του Gato. Parigi parigi parigi parigi parigi parigi. Όταν κατάλαβα πως η γλώσσα μου μ'απέμεινε με λίγα στοιχεία, στο ελάχιστο δομικά, μα αβρά και τρεμάμενα, οι δρόμοι ακόμη υπήρχαν. Ενώ εδώ - 

Ενώ εδώ, ενώ αλλού, τι σημασία έχουν αυτά. Έτσι κι αλλιώς όλα τα επίθετα κοινότυπα δεν ακούγονται πια, αφού τα χρησιμοποιήσαν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί κι όλες οι εταιρίες καλλυντικών και ρούχων και τα λοιπά; Το Παρίσι το ένα, το Παρίσι το άλλο, το Λονδίνο έτσι κι αλλιώς, η Θεσσαλονίκη προορισμός, και τα λοιπά. Δεν έχω το κουράγιο ούτε ένα σωστό κατάλογο να συντάξω. 

Στη Νadja του Breton το μάτι δεν πρωταγωνιστεί; Θέλω να πω, η πόλη είναι το βλέμμα. Προτιμώ the gaze παρά το τίποτα. Αυτό που περνά ο κόσμος και κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν ρωτά, αυτό δεν είναι καλό. 

Α central oyster of perceptiveness

Battersea, London. 

Σήμερα είμαι κάτι άλλο. Ο τίτλος, περικοπή από το δοκίμιο Street Haunting της Virginia Woolf.

GIFs, ο μήνας τους

Με το που προκηρύχτηκαν εκλογές, αποφάσισα να βάλω να ακούσω όλο τον Zappa, μελετώντας προσεχτικά τους στίχους του και κοιτώντας τις άγνωστες λέξεις. Η ελάχιστη διαμαρτυρία. I have been in you, and you have been in me. Να ξεσηκωθούμε έστω έτσι, ενώ καθισμένοι τις καρέκλες μας, μπρος στο fb, φρενιασμένοι, ενάντια στην τεράστια διαφημιστική καμπάνια που μας πλήττει όλες αυτές τις βδομάδες, και τα κορμιά που μιλούν και μιλούν και μιλούν, παπαγαλάκια με σπασμένο το λαιμό, συνεντεύξεις τύπου, το 'κενό περιεχομένου' δεν λέει τίποτα πια, δω πρόκειται για την καταστρατήγιση της ελάχιστης διαύγειας που μας έχει μείνει.

Και τι υπέροχος, τι γλυκά υπέροχος είναι ο μήνας Σεπτέμβριος που είχα τέσσερα χρόνια να τον ζήσω στην πόλη μου. Περπατώ στην παραλία κάθε μέρα, κανένα σαρανταπεντάλεπτο, και λαχταρώ να τα εισπνεύσω όλα μεμιάς, να τα κρατήσω όλα μέσα μου, ε πόλη βαλκάνια λαχταριστή, ωραίοι Σερβοκροάτες ποδηλατούν, γλώσσες, θάλασσα, ψαράκια που ξεπηδούν. Κι αδειάζει σ'αυτό το περπάτημα ο νους από τη σάχλα, σάχλα, σάχλα των ημερών. Σάχλα σάχλα σάχλα σάχλα. Διασκεδάζουμε πια, οι οθόνες δείχνουν επιθεώρηση. Απόψε, θα μείνω μέσα να δω το ντιμπέιτ. Θα παραγγείλω από τον Νικηφόρο. Ελπίζω να κάνουν ντελίβερι.

Ξαναδιάβασα τη λέξη 'καταστρατήγιση' που'γραψα, κι ανατρίχιασα. Ως πού δηλαδή έχει εισχωρήσει ο δήθεν πολιτικός λόγος, στα βαθύτερα μας γλωσσικά κέντρα κι ένστικτα; Διάολε. Λερώνομαι. Τώρα ποιος ξέρει από πού τους ήρθε, ίσως από την πληθώρα των ακαδημαικών κουκουβάγιων στη Βουλή, έχει γίνει τρέντι η λέξη 'αφήγημα', όπως η φίλη μου Ελένη παρατήρησε. Όλοι μιλάνε για αφηγήματα, κυρίως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Λέξη της 'μετα-μοντέρνας' φαρέτρας των ψευτοπροοδευτικών και των προοδευτικών. Ντάξει, αν μιλήσει κι ο Καμμένος για 'αφήγημα', θα πάω να οδηγήσω σινούκ.

Σχετικά, διαβάζω στη Καθημερινή (18/12/2013): Αν ενοχλεί κάτι στην κατάχρηση της λέξης «αφήγημα» δεν είναι τόσο η απουσία εθνικού αφηγηματικού ταλέντου. Είναι η κενολογία που χάσκει πίσω από τις συλλαβές της, ένα είδος σοφολογιοτατισμού προσαρμοσμένου σε συνθήκες σκληρής και αντίξοης πραγματικότητας. Διότι ο παππούλης που περιμένει στην ουρά για να πάρει το χάπι για το σάκχαρο και ώσπου να φτάσει να το πάρει το σάκχαρο έχει χτυπήσει κόκκινο, ο άνεργος που καίει μελαμίνη για να ζεσταθεί, ή ο εργαζόμενος που πάει κάθε πρωί στη δουλειά του μόνον για να πληρώνει φόρους, και όλοι οι υπόλοιποι, ακούν αφήγημα και είναι σαν να μην ακούν τίποτε. Ακούνε μια παρόλα που προστίθεται στις υπόλοιπες του πολιτικού λόγου, κι ακόμη κι αν καταλαβαίνουν τι περίπου σημαίνει, το καταλαβαίνουν στο περίπου. Ενώ αν κάποιος τους μιλούσε για «σχέδιο», τότε θα περίμεναν, για να τον κρίνουν, τη συνέχεια. Στην πραγματικότητα το «αφήγημα» είναι η μεθαδόνη του σχεδίου, ένα υποκατάστατο κατάλληλο για την ρητορική της ανυπαρξίας. 

Μ'αρέσει που το άρθρο αυτό εμφανίζεται όταν ψάχνεις την εν λόγω λέξη, κι έρχεται και προστίθεται ως απαραίτητο λήμμα. Τα'χω όλα μπερδέψει στο μυαλό μου. 

Ήθελα να γράψω για την ποιητικότητα της χθεσινής νύχτας... Πώς πάλι κατρακύλισα στα ανέραστα της πολιτικής; I have been in you and you have been in me. Η Γλυκερία Μπασδέκη σε μια συνέντευξη που διάβασα αναδημοσιευμένη στο indexanthi.gr ερωτηθείσα εάν αποφεύγει τα πολιτικά θέματα, απαντά: Για μένα πολιτική είναι έρωτας. Ερωτευμένος και βαθιά ευχαριστημένος άνθρωπος κάνει καλή πολιτική. Η χώρα περνάει άγρια κρίση έλλειψης ερωτισμού. Οι άνθρωποι δεν επιθυμούν πια τίποτα. Το σώμα τους έχει στεγνώσει. Φαίνεται από τη λακ των γυναικών. Μισώ τη λακ, τη θεωρώ κρίση πολιτισμού. Η Μαλβίνα έλεγε πως γυναίκα που φορά σκουλαρίκια γκουμούτσες αποκλείεται να θέλει να φιληθεί. Κανείς δεν θα μπορεί να την αγκαλιάσει…

Ξενυχτισμένη γράφω, περπατώ, κοντοστέκομαι να βγάλω φωτογραφία τον τύπο με το πουκάμισο των χίλιων μπαλωμάτων που κοιτάει μες τη θάλασσα, patchwork με μισοφέγγραρα. Δεν μου μένει καμιά φωτογραφία στο τέλος, διότι όλες οι ωραίες μου φωτογραφίες είναι αυτές που δεν τόλμησα να βγάλω. Τελικά φωτογράφησα τον κίτρινο ντόκο αντί για την πλάτη του τύπου που ήθελα. Ας έχει. 

Αετοχώρι Έβρου

Στο προαύλιο του Αγίου Χριστόφορου. 
Ένα αλεξικέραυνο και δυο άδειες εικόνες.

Quelque chose

Ένα ίσως κυβιστικό κείμενο, όπου η φιγούρα θα σχηματίζεται αδρά αλλά αποφασιστικά από διάφορες τεκτονικές οντότητες και μετακινήσεις; Κάτι αδρό, ναι. Όχι εύκολο, όχι γλυκανάλατο, ούτε οριστικό. Κάτι κατά προσέγγιση, μα στιβαρό στον πόνο του. Όχι φυγόπονο. Ούτε συνετό. Άγριο, ερωτικό, που περιδιαβαίνει την καταστροφή. Γραφή που διψάει, και γυρεύει να ικανοποιήσει τη ζωή. Η ζωή εκεί, στη γραφή, εκβάλλει, μα κι από τη γραφή απορρέει. Μικροί θάνατοι, μικρά δωμάτια 101.

La rara felicità

Τρίπτυχο

Monk

Έχει πλάκα, ακούω πολύ Τελόνιους Μονκ αυτές τις μέρες, βυθισμένη στα ακουστικά μου, κι έτσι όπως χτυπάει το πόδι του στο πάτωμα κατά την ηχογράφηση, όλο νομίζω πως κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Αλλά αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς γι'αυτόν τον άνθρωπο. Μόνο φέτος τον κατάλαβα. Για την ακρίβεια τον κατάλαβα όταν στο μάθημα ο Γκλεν έπαιξε το Body and Soul από τον γαλάζιο αυτό δίσκο, Monk's Dream, τέλη του Φλεβάρη, κρύο τσουχτερό. Ίσως κάτι να σημαίνει που τόσο καιρό δεν είχα καταλάβει τις παραφωνίες του. Το απίστευο με την δυσαρμονία που μόλις ανακάλυψα είναι πως διαβεβαιώνει με τόση ζέση, με τόση συγκίνηση, με τόση ακατόρθωτη πίστη την αρμονία. Ο ασύμφωνος αρμονικά φθόγγος στρέφει την προσοχή στο σφιχτό οικοδόμημα της σύνθεσης. Η Σοφία μου θα το περιέγραφε καλύτερα. 

Ο Μονκ είναι πιο πολύ απ'όλους αυτός που δεν δέχτηκε να πει ψέματα. 

Χίλιες και μία

Αχ φλόγες που θα μας τυλίξουν. 

Τις βλέπω, τις βλέπω ήδη. 

Κακός Δον Ζουάν - παραβίασε το μέτρο χίλιες φορές. Κι αν δεν άνοιγε η γη να τον καταπιεί, μ'αυτή την κατάφωρη σκηνική ειρωνία, αχ αν δεν άνοιγε, μα τω θεώ, θα το παραβίαζε χίλιες και μία.

Roz

Γιατί ξεχνώ να γράφω, γιατί το αμελώ; Τώρα που παραδίδω τις τελευταίες μου εργασίες, δεν κοιμάμαι τα βράδια. Κυρίως εκεί που ξεκινά να ξημερώνει, γύρω στις έξι, πρώτο φως, στριφογυρνώ έτοιμη να με συνθλίψει η αγωνία, το δωμάτιο ασφυκτιά. Ανησυχώ πως δεν θα'ναι καλές, πως ό,τι έχω γράψει θα'ναι ρηχό, πως οι αφαιρετικοί τρόποι που θέλω να'χω δεν θα μεταφράζονται διόλου καλά στα Αγγλικά, θα'ναι σαν μουλιασμένες αοριστολογίες. Κι από την άλλη, δεν είναι πως βάζω όλη μου την ψυχή στην δουλειά - σαν να φοβάμαι πως αν βάλω πιο πολύ από αυτό που κάπως αόριστα λέω κι επαναλαμβάνω ψυχή, θα εξανεμιστώ. Κι έτσι δεν αφήνω κανένα σημάδι, πουθενά. Παρά μόνο σε μερικούς φίλους - ίσως. 

Αχ δύσκολη Άνοιξη κάθε Άνοιξη κάθε τι που πάει να χαράξει.

Φάρμακο - Greenwich Village - pensare di mi

Η τροφός, θέε μου. Τι είπε η τροφός, στην ακροθαλασσιά, στην κυρά της την Φαίδρα, με τα μάτια που καίνε και την καρδιά που τρέμει. Κι εμείς, εδώ, Λούκι κι εγώ, στην άκαρδη πόλη. Κάποιοι μήνες που απέμειναν - πώς να τους μιλήσω; 

Φαντάσματα, φαντασμαγορίες, όταν δουν τα μάτια δεν μπορούν να ξε-δούν. Κι έτσι, μαρμαρώσαμε. Μέχρι που θα συρθούμε, αρχές του καλοκαιριού, στη θάλασσα κι εμείς, βασανισμένοι από τα οράματα της ζωής μας χωριστά. 

Hippolytus

NURSE

There then I cover thee; but when will death hide my body in the grave? Many a lesson length of days is teaching me. Yea, mortal men should pledge themselves to moderate friendships only, not to such as reach the very heart's core; affection's ties should be light upon them to let them slip or draw them tight. For one poor heart to grieve for twain, as I do for my mistress, is a burden sore to bear. Men say that too engrossing pursuits in life more oft cause disappointment than pleasure, and too oftare foes to health. Wherefore do not praise excess so much as moderation, and with me wise men will agree.

Chill Winds Still Blow

The cold winds are still blowing
And carrying the morning frost.
The first little flowers
Have just appeared through the spring thaw holes, 
As though from some miraculous, waxy kingdom, 
The first bee has flown out
Of its fragrant honeyed cell, 
Flying among the early flowers
To explore the red spring a bit.
Will my dear guest be here soon?
Will the meadows soon turn green?
Will the sticky little leaves
Soon blossom from the fleecy birch?
Will the fragrant chokecherry bloom?

- Alexander Pushkin
translated by Stephen Boykewich

Eπεισόδια ενός χειμώνα που δεν λέει να τελειώσει

Live at Pep's, του Yusef Lateef. Η πόλη ετούτη εδώ.

8 Φεβ: Καθώς κολυμπούσα σήμερα, ένιωσα μια λαμπερή ευφορία, όπως γλιστρούσε το νερό στο σώμα μου κι εγώ γλιστρούσα μέσα του. Είχα απελευθερωθεί από την κόπωση των μυών κι η κίνησή μου ήταν σταθερά θετική, προς τα εμπρός, δυνατή, δυναμική. Κατάφερα να περιεργαστώ με διαύγεια τη φράση που μου'γραψε ένας καθηγητής μου σ'ένα από τα πρόσφατά του μέιλ, the life of the mind.

9 Φεβ: Παρατήρηση που με στενοχώρησε. Αφορά τη φίλη μου Λίνα. Η Λίνα οργανώνει αυτές τις μέρες μαζί με την Αντριάνα και λοιπούς μια διαμαρτυρία έναντι στο "rebranding" του πανεπιστημίου και την γενικότερη μεταμόρφωση που υφίσταται στα χέρια του περίφημου  και μοδάτου νεοφιλελευθερισμού. Αντλούν τα οργανωτικά τους εργαλεία και τον γενικότερο εννοιολογικό τους εξοπλισμό από τα κείμενα του Μαρξ κλπ. Η Λίνα περίμενε σήμερα μπροστά  μου στην ουρά του καφέ της βιβλιοθήκης. Η ουρά αργούσε, κι η Λίνα δεν είχε υπομονή. Έχω πολύ διάβασμα, κι έχω ανάγκη από καφέ, έλεγε. Αυτή η κυρία, μου είπε δείχνοντας την υπάλληλο (ξερακιανή και ταλαιπωρημένη) είναι πάντα πολύ αργή. Της απάντησα πως δεν φταίει η υπάλληλος, φως φανάρι πως την έχουν αφήσει μόνη της να εξυπηρετεί ορδές φοιτητών που το μόνο που τους μέλλει είναι να πάρουν τον καφέ τους ή το φαγάκι τους και να βαλθούν στη δουλειά. Προς έκπληξή μου μου απάντησε, σθεναρά, πως όχι, δεν φταίει αυτό για την καθυστέρηση, διότι κι η άλλη υπάλληλος όταν είναι μόνη της, είναι πιο σβέλτη στην εξυπηρέτηση. Τρανταχή παραφωνία... Είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου συστήματος, θέλησα να πω στη Λίνα. Σε ποιων τα χέρια εμπιστευόμαστε την επανάσταση...

10 Φεβ: Ω θέε μου οι μέρες αυτές που το όνειρο, η ερωτογραφία αυτή, αργεί να ξεδιαλύνει κι έρχεται και μαλακώνει μέσα στους παγωμένους σωρούς από χιόνι στις άκρες του δρόμου. Ο ύπνος βαρύς ακόμη στα βλέφαρα. Το σώμα να βιάζεται από το κρύο... Το συνεχές ανελέητο κρύο που ναρκώνει τις αισθήσεις κι απειλεί την καρδιά. Εξαντλείται το απόθεμα του καλοκαιριού μέσα μου, θα με προλάβει η άνοιξη;

Το γράψιμο αυτές τις γκρίζες, τσουχτερές, παγωμένες, απαίσιες μέρες που όλο το σώμα σου σου δίνει σουβλιές. Το γράψιμο - ακόμη κι αν κατορθώνεται με λειψό μυαλό, με κοιμωμένη καρδιά. Ανόρεχτη είμαι σήμερα, τελείως ανόρεχτη. Μόνο το όνειρο κινεί τη ζωούλα μου σήμερα (το πιο φοβερό απ'όλα είναι τούτο το ανόρεχτο βήμα: ούτε σουλάτσο, ούτε φούρια, ούτε τίποτα. Ούτε καν η επιθυμία για θάνατο. Μια σουβλιά στο πίσω μέρος του κρανίου, κι ο κόσμος να γυρίζει. Κάπου στην άκρη - το ηλιοβασίλεμα).

Φυλώ το απόγευμά μου, το βραδάκι μάλλον (βέβαια βραδάκι λέμε τα ανοιξιάτικα σούρουπα, όχι αυτή τη τσουχτερή μαλακία που για να ξεμυτίσεις πρέπει να το ζυγίσεις καλά το πράμα), το βράδυ λέω να πάω στο music building, να κλειστώ στο μικρό δωμάτιο με το πιάνο και τον καθρέφτη και να προβάρω τα τραγούδια μου. 

Δεν μπορώ τα ξεψυχισμένα πράματα.

notes on lifestyle

A winter that has largely spared the Northeast thus far is about to arrive with gusto: a storm the National Weather Service called "potentially historic" could dump 2 feet or more of snow between New York and Boston, γράφει το NPR. 

Χθες, με το μωβ μου μακρύ παλτό, χουχούλιαζα, και περπατούσα μες στο τσουχτερό κρύο και τους έρημους δρόμους ψάχνοντας τον σταθμό στη Lexington, απ'όπου θα έπαιρνα το τρένο Ν για την Αστόρια. Έως που έστριψα κάπου εκεί στη συμβολή της 3ης Λεωφόρου με την πεντηκοστή όγδοη οδό, τα μεγαλοπρεπή Bloomingdale's να ορθώνονται λίγο παρακάτω λαμπυριστά και μοχθηρά. Homeless blues έγραφε μία ταμπέλα στη μέση του πεζοδρομίου μπροστά μου. Δίχως να σταματήσω να περπατώ, πρόλαβα να δω ένα βανάκι που σαν αυτοσχέδια καντίνα μοίραζε σε ανθρώπους αυτά τα τυποποιημένα κουτάκια που'χουν μέσα noodles σε μορφή σούπας. Σήκωσα το κεφάλι μου, άνοιξα το βλέμμα μου κι είδα καμιά τριανταριά ανθρώπους να κρατούν το κεσεδάκι αυτό με τα δυο τους χέρια, και στην πλάτη να κουβαλούν υπερχειλισμένα σαμάρια. Είδα δυο γυναίκες, σκυφτές, με γάντια, να συζητούν, όρθιες, καθώς ρουφούσαν τη σούπα από το πλαστικό. Άνθρωποι που κουβαλούν το βιός τους, κι έχουν τη δύναμη να ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Πού θα κοιμόνταν χθες το βράδυ; Και πού θα βρουν καταφύγιο αύριο όταν θα αρχίσει η χιονοθύελλα που τόσο τόσο γλαφυρά περιγράφουν οι εφημερίδες; Πώς να αγαπήσει κανείς αυτό το μεγαθήριο που λέμε μητρόπολη, αυτή την πολιτεία που κατασπαράζει τα παιδιά της, πώς να πει κανείς τέτοιο ψέμα;

Tell me, Muse

Μία μελαγχολία χωρίς λόγο. Έπιασα να διαβάζω την Οδύσσεια στο δωματιάκι μου, στο κρύο Bronxville, απόψε. Τι ταξίδι και το σημερινό. Μακρινό. Έφτασα μέχρι τη χώρα του Sebald. Κι από κει, πέρασα πάλι τον ωκεανό, σε εννέα ώρες. Κι απόψε εδώ. Να ταχθώ, να ταχθώ γυρεύω.

Αl Atlal

Al Atlal σημαίνει Τα Ερείπια.

Ποίημα του Ibrahim Nagi που τραγούδησε η Καλσούμ. Αντιγράφω μερικούς στίχους από τον πολύτιμο και μοναδικό Φώντα Τρούσα (αναρωτιέμαι σε ποιον ανήκει ο μεταφραστικός κόπος): 

Καρδιά μου μη ρωτάς πού πηγαίνει το πάθος όταν φεύγει. Ήταν το προπύργιο της φαντασίας μου που κατέρρευσε. Δώσε μου να πιω, και πιες κι εσύ πάνω σ’ αυτά τα ερείπια. Και πες εσύ την ιστορία, καθώς για μένα μιλούσαν μέχρι τώρα τα δάκρυα. Πες μου πώς έγινε εκείνη η αγάπη μια είδηση απ’το χθες. Μια ιστορία πάθους, που δεν μας αφορά. Ποτέ δε θα σε ξεχάσω…

Προπύργιο της φαντασίας δικό μου καιρό υπήρξαν μερικοί σκόρπιοι μιναρέδες, από πολύ μακριά τους έφτανα και τους άφηνα να στήνουν το φανταστικό τους σκηνικό για κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ. 

Χθες η πόλη. 

Στην άκρη της πόλης, στην αυλή του διατηρητέου νεοκλασσικού όπου αυτό το χειμώνα βρίσκουμε το στέκι μας, υπάρχει ένα πηγάδι. Βρίσκεται δίπλα στα μαρμάρινα σκαλιά με την σκαλισμένη κουπαστή. Το'χουν σκεπάσει με ένα στιβαρό, προστατευτικό τζάμι κι όπως σκύβεις προσεχτικά να δεις μέσα του πιο πολύ μαντεύεις παρά καταλαβαίνεις το μεγάλο του βάθος. Το τζάμι είναι πάντα υγρό από την υγρασία που δημιουργείται στο εσωτερικό και τα νερά που κυλούν στον βυθό του.

Ξέρω πως θα με ταλανίσει καιρό η εικόνα αυτού του σκεπασμένου πηγαδιού: μια μεταφορά που δεν κατάφερα να φτιάξω, μα που πιο πολύ δεν θέλησα να πιστέψω. 

Λίγο να κοιτάξεις πίσω από το ροζ νεοκλασσικό βλέπεις την πόλη που ολοένα και σκαρφαλώνει το βουνό, χρόνια τώρα, τείχη γκρεμισμένα. 

τελευταίες μέρες

Γράφω σπάνια πια σ'αυτό μου το μικρό το μπλογκ μόνο διότι τίθεται το ζήτημα της βιογράφισης (της γραφής που γυρεύει να βιογραφίσει και του βλέμματος που ψάχνει ν'αυτοβιογραφίσει). Κι αυτή η σποραδική καταγραφή έχει τη χάρη της... 

Κάθε μανταρίνι και σελίδα. Διαβάζω ένα μυθιστόρημα που μου'δωσε ο καθηγητής μου. 

Ride on, baby

Rolling Stones και Θρακιώτικα αυτές τις μέρες...

Kin

Πόλη που μέσα της δύει ο ήλιος.

Ακούμε τον πιο πρόσφατο δίσκο του Pat Metheny.

Διαβάζω στα ζώδια, η πανσέληνος πραγματοποιείται στο τρικυμιώδες ζώδιο του Καρκίνου. 

Σινεμά

Μόμπι Ντικ

Η Κωνσταντίνα, η ιστιοπλόος κι αδερφή μου, τακτοποιούσε σήμερα από τις έξι τα χαράματα τα πράματά της εν όψει του ταξιδιού μας στην Ξάνθη. Ξενυχτισμένη δεν άντεξα και τις φώναξα μισοανοίγοντας την πόρτα.

Ντίνα, δώσε μου μια ακόμη ώρα ύπνου. Μην βαράς τα ντουλάπια σου λες και σαλπάρει όπου να'ναι το πλοίο. Μου απάντησε.

Κυνηγούσα μια μύγα. Η απάντηση του Ισμαήλ, σκέφτηκα, και κοιμήθηκα ξανά γελώντας.