Με ζορίζει η λογοτεχνία. Περνώ σκυφτή γύρω στη μία ώρα πάνω από κάθε κεφάλαιο - διαβάζω από τα μέσα Φεβρουαρίου το 'Το Κόκκινο και το Μαύρο' του Στεντάλ.
Πρόκειται για την πιο αναλυτική ψυχογραφία. Η διαφάνεια της πρόζας μού μοιάζει απαράμιλλη.
Αυτές τις βδομάδες τις καταληκτικές, λιγάκι προτού επιστρέψω στο σπιτάκι μου, πρέπει να συνάξω τις εντυπώσεις μου από το μυθιστόρημα και να γράψω μια εργασία της προκοπής. Για τι να μιλήσω; Μήπως για τη νοσταλγία των αλλοτινών εποχών που χαρακτηρίζει τη δεκαεννιάχρονη μόλις Ματίλτ;
Κοκορευόμουν πως ήθελα να σπουδάσω Συγκριτική Λογοτεχνία. Τώρα που σκουραίνουν τα πράματα να με δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου