Άρα έχουμε και λέμε:
Νύχτα στο κέντρο της πόλης - ασκήσεις γραφής - άπλετος χρόνος, στενός χώρος - χθες το φεγγάρι ήταν δικό μας, Σοφία - μια φορά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ ρωτούσα μονολογώντας "μα πώς γίνεται να πεθαίνουν τα μάτια;" - θέλησα να σου στείλω όσους στίχους μ'ολόγιομη σελήνη ξέρω μα λίγο το αλκόολ λίγο η αφέλειά μου, αποκοιμήθηκα τέλος πάντων - στα είκοσι - κρίμα να μην είσαι εδώ.
Από τέτοια άλλα τίποτα:
Ανήμπορη φόρμα - αδύνατη σκέψη - γιαγιά μαμά κόρη να τραγουδάμε το ελληνικό τραγούδι - όταν γαλουχίζεται κανείς στη νοσταλγία δεν έχει παρά αυτή την ίδια να φοβηθεί - και να ξέρουμε πως αυτό μας ξαναενώνει με τους δεσμούς αυτούς που λέμε του αίματος - και τώρα που επί του γυρισμού όπως λέω η νοσταλγία έπαψε, την έπαψε ο ήλιος - η ζωή χωρίς εμένα - το κουφάρι του πόνου που περιμένει να ανθίσει - τείνω να το ξεχάσω.
NOSTALGIA ΝΟΣΤΟΣ επίμονος και βασανιστικός
ΑπάντησηΔιαγραφήτα τραγούδια αυτά με πονούσαν απόψε.....
Ο αγαπημένος σου Σεφέρης γράφει κάπου ,
περίεργη η απουσία ενός ανθρώπου κάποτε με
αναστατώνει όσο και η παρουσία του ....
Παρουσία versus απουσίας , το ίδιο είναι αφού
δεν μπορούμε να απολαύσουμε μαζί την Πανσέλληνο.
Τάδε έφη μούμια