Monk

Έχει πλάκα, ακούω πολύ Τελόνιους Μονκ αυτές τις μέρες, βυθισμένη στα ακουστικά μου, κι έτσι όπως χτυπάει το πόδι του στο πάτωμα κατά την ηχογράφηση, όλο νομίζω πως κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Αλλά αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς γι'αυτόν τον άνθρωπο. Μόνο φέτος τον κατάλαβα. Για την ακρίβεια τον κατάλαβα όταν στο μάθημα ο Γκλεν έπαιξε το Body and Soul από τον γαλάζιο αυτό δίσκο, Monk's Dream, τέλη του Φλεβάρη, κρύο τσουχτερό. Ίσως κάτι να σημαίνει που τόσο καιρό δεν είχα καταλάβει τις παραφωνίες του. Το απίστευο με την δυσαρμονία που μόλις ανακάλυψα είναι πως διαβεβαιώνει με τόση ζέση, με τόση συγκίνηση, με τόση ακατόρθωτη πίστη την αρμονία. Ο ασύμφωνος αρμονικά φθόγγος στρέφει την προσοχή στο σφιχτό οικοδόμημα της σύνθεσης. Η Σοφία μου θα το περιέγραφε καλύτερα. 

Ο Μονκ είναι πιο πολύ απ'όλους αυτός που δεν δέχτηκε να πει ψέματα.