Γιατί ξεχνώ να γράφω, γιατί το αμελώ; Τώρα που παραδίδω τις τελευταίες μου εργασίες, δεν κοιμάμαι τα βράδια. Κυρίως εκεί που ξεκινά να ξημερώνει, γύρω στις έξι, πρώτο φως, στριφογυρνώ έτοιμη να με συνθλίψει η αγωνία, το δωμάτιο ασφυκτιά. Ανησυχώ πως δεν θα'ναι καλές, πως ό,τι έχω γράψει θα'ναι ρηχό, πως οι αφαιρετικοί τρόποι που θέλω να'χω δεν θα μεταφράζονται διόλου καλά στα Αγγλικά, θα'ναι σαν μουλιασμένες αοριστολογίες. Κι από την άλλη, δεν είναι πως βάζω όλη μου την ψυχή στην δουλειά - σαν να φοβάμαι πως αν βάλω πιο πολύ από αυτό που κάπως αόριστα λέω κι επαναλαμβάνω ψυχή, θα εξανεμιστώ. Κι έτσι δεν αφήνω κανένα σημάδι, πουθενά. Παρά μόνο σε μερικούς φίλους - ίσως.
Αχ δύσκολη Άνοιξη κάθε Άνοιξη κάθε τι που πάει να χαράξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου