Με το που προκηρύχτηκαν εκλογές, αποφάσισα να βάλω να ακούσω όλο τον Zappa, μελετώντας προσεχτικά τους στίχους του και κοιτώντας τις άγνωστες λέξεις. Η ελάχιστη διαμαρτυρία. I have been in you, and you have been in me. Να ξεσηκωθούμε έστω έτσι, ενώ καθισμένοι τις καρέκλες μας, μπρος στο fb, φρενιασμένοι, ενάντια στην τεράστια διαφημιστική καμπάνια που μας πλήττει όλες αυτές τις βδομάδες, και τα κορμιά που μιλούν και μιλούν και μιλούν, παπαγαλάκια με σπασμένο το λαιμό, συνεντεύξεις τύπου, το 'κενό περιεχομένου' δεν λέει τίποτα πια, δω πρόκειται για την καταστρατήγιση της ελάχιστης διαύγειας που μας έχει μείνει.
Και τι υπέροχος, τι γλυκά υπέροχος είναι ο μήνας Σεπτέμβριος που είχα τέσσερα χρόνια να τον ζήσω στην πόλη μου. Περπατώ στην παραλία κάθε μέρα, κανένα σαρανταπεντάλεπτο, και λαχταρώ να τα εισπνεύσω όλα μεμιάς, να τα κρατήσω όλα μέσα μου, ε πόλη βαλκάνια λαχταριστή, ωραίοι Σερβοκροάτες ποδηλατούν, γλώσσες, θάλασσα, ψαράκια που ξεπηδούν. Κι αδειάζει σ'αυτό το περπάτημα ο νους από τη σάχλα, σάχλα, σάχλα των ημερών. Σάχλα σάχλα σάχλα σάχλα. Διασκεδάζουμε πια, οι οθόνες δείχνουν επιθεώρηση. Απόψε, θα μείνω μέσα να δω το ντιμπέιτ. Θα παραγγείλω από τον Νικηφόρο. Ελπίζω να κάνουν ντελίβερι.
Ξαναδιάβασα τη λέξη 'καταστρατήγιση' που'γραψα, κι ανατρίχιασα. Ως πού δηλαδή έχει εισχωρήσει ο δήθεν πολιτικός λόγος, στα βαθύτερα μας γλωσσικά κέντρα κι ένστικτα; Διάολε. Λερώνομαι. Τώρα ποιος ξέρει από πού τους ήρθε, ίσως από την πληθώρα των ακαδημαικών κουκουβάγιων στη Βουλή, έχει γίνει τρέντι η λέξη 'αφήγημα', όπως η φίλη μου Ελένη παρατήρησε. Όλοι μιλάνε για αφηγήματα, κυρίως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Λέξη της 'μετα-μοντέρνας' φαρέτρας των ψευτοπροοδευτικών και των προοδευτικών. Ντάξει, αν μιλήσει κι ο Καμμένος για 'αφήγημα', θα πάω να οδηγήσω σινούκ.
Σχετικά, διαβάζω στη Καθημερινή (18/12/2013): Αν ενοχλεί κάτι στην κατάχρηση της λέξης «αφήγημα» δεν είναι τόσο η απουσία εθνικού αφηγηματικού ταλέντου. Είναι η κενολογία που χάσκει πίσω από τις συλλαβές της, ένα είδος σοφολογιοτατισμού προσαρμοσμένου σε συνθήκες σκληρής και αντίξοης πραγματικότητας. Διότι ο παππούλης που περιμένει στην ουρά για να πάρει το χάπι για το σάκχαρο και ώσπου να φτάσει να το πάρει το σάκχαρο έχει χτυπήσει κόκκινο, ο άνεργος που καίει μελαμίνη για να ζεσταθεί, ή ο εργαζόμενος που πάει κάθε πρωί στη δουλειά του μόνον για να πληρώνει φόρους, και όλοι οι υπόλοιποι, ακούν αφήγημα και είναι σαν να μην ακούν τίποτε. Ακούνε μια παρόλα που προστίθεται στις υπόλοιπες του πολιτικού λόγου, κι ακόμη κι αν καταλαβαίνουν τι περίπου σημαίνει, το καταλαβαίνουν στο περίπου. Ενώ αν κάποιος τους μιλούσε για «σχέδιο», τότε θα περίμεναν, για να τον κρίνουν, τη συνέχεια. Στην πραγματικότητα το «αφήγημα» είναι η μεθαδόνη του σχεδίου, ένα υποκατάστατο κατάλληλο για την ρητορική της ανυπαρξίας.
Μ'αρέσει που το άρθρο αυτό εμφανίζεται όταν ψάχνεις την εν λόγω λέξη, κι έρχεται και προστίθεται ως απαραίτητο λήμμα. Τα'χω όλα μπερδέψει στο μυαλό μου.
Ήθελα να γράψω για την ποιητικότητα της χθεσινής νύχτας... Πώς πάλι κατρακύλισα στα ανέραστα της πολιτικής; I have been in you and you have been in me. Η Γλυκερία Μπασδέκη σε μια συνέντευξη που διάβασα αναδημοσιευμένη στο indexanthi.gr ερωτηθείσα εάν αποφεύγει τα πολιτικά θέματα, απαντά: Για μένα πολιτική είναι έρωτας. Ερωτευμένος και βαθιά ευχαριστημένος άνθρωπος κάνει καλή πολιτική. Η χώρα περνάει άγρια κρίση έλλειψης ερωτισμού. Οι άνθρωποι δεν επιθυμούν πια τίποτα. Το σώμα τους έχει στεγνώσει. Φαίνεται από τη λακ των γυναικών. Μισώ τη λακ, τη θεωρώ κρίση πολιτισμού. Η Μαλβίνα έλεγε πως γυναίκα που φορά σκουλαρίκια γκουμούτσες αποκλείεται να θέλει να φιληθεί. Κανείς δεν θα μπορεί να την αγκαλιάσει…
Ξενυχτισμένη γράφω, περπατώ, κοντοστέκομαι να βγάλω φωτογραφία τον τύπο με το πουκάμισο των χίλιων μπαλωμάτων που κοιτάει μες τη θάλασσα, patchwork με μισοφέγγραρα. Δεν μου μένει καμιά φωτογραφία στο τέλος, διότι όλες οι ωραίες μου φωτογραφίες είναι αυτές που δεν τόλμησα να βγάλω. Τελικά φωτογράφησα τον κίτρινο ντόκο αντί για την πλάτη του τύπου που ήθελα. Ας έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου