Αδειάζει το καφέ. Σκοτείνιασε κιόλας. Σκαλίζω πραματάκια στο τετράδιό μου.
Γράφω από το Battersea. Δεν έχει πολλά φώτα εδώ. Ό,τι δίνει ο ποταμός. Οι άνθρωποι δεν κοιτούν, δεν βλέπουν.
Τέτοια νοσταλγία που μ'έζωσε πάλι... Αυτές οι επικίνδυνες μέρες. Ένα τοπίο ολόκληρο, η οδός Raymond Losserand. Το Entrepôt που ό,τι ώρα και να το περάσεις, υπάρχει, ζωηρό, συνοικιακό. Κι ο μπάρμαν μέσα, κι αυτός. Parigi, Parigi, το σαξόφωνο του Gato. Parigi parigi parigi parigi parigi parigi. Όταν κατάλαβα πως η γλώσσα μου μ'απέμεινε με λίγα στοιχεία, στο ελάχιστο δομικά, μα αβρά και τρεμάμενα, οι δρόμοι ακόμη υπήρχαν. Ενώ εδώ -
Ενώ εδώ, ενώ αλλού, τι σημασία έχουν αυτά. Έτσι κι αλλιώς όλα τα επίθετα κοινότυπα δεν ακούγονται πια, αφού τα χρησιμοποιήσαν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί κι όλες οι εταιρίες καλλυντικών και ρούχων και τα λοιπά; Το Παρίσι το ένα, το Παρίσι το άλλο, το Λονδίνο έτσι κι αλλιώς, η Θεσσαλονίκη προορισμός, και τα λοιπά. Δεν έχω το κουράγιο ούτε ένα σωστό κατάλογο να συντάξω.
Στη Νadja του Breton το μάτι δεν πρωταγωνιστεί; Θέλω να πω, η πόλη είναι το βλέμμα. Προτιμώ the gaze παρά το τίποτα. Αυτό που περνά ο κόσμος και κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν ρωτά, αυτό δεν είναι καλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου