Tελευταίες σημειώσεις του χρόνου

Θα άρχιζα ποτέ ένα μυθιστόρημα στον υπολογιστή; Μέχρι τώρα τα πιο σοβαρά μου γραψίματα τα έκανα στα ημερολόγιά μου. Η τρελή, η πιο τρελή ιδέα, θα ήταν να δημοσιεύσω τα κείμενα εκείνα. Η πιο τρελή αλλά κι η πιο πιστή στη γραφή μου. Θα άλλαζα τα ονόματα, ίσως να έβαζα αρχικά. Αν είχα επιμονή, θα μετέτρεπα τα ημερολόγια σε μυθιστόρημα. Όμως η αλήθεια εκείνων των κειμένων βρίσκεται στην ημερολογιακή τους ένταση. Οι μέρες που δεν περνούν, οι ώρες οι στεγνές, οι ώρες που περιμένω, οι ώρες που έρχονται. Οι συναντήσεις, οι συνευρέσεις, όλα αυτά περιγράφονται είτε ως όνειρο είτε ως γεγονός, αφού συνέβη, δηλαδή πάλι σαν όνειρο. Η γραφή που κάνω, η γραφή που κατορθώνω δεν έχει αξιώσεις, να πω την αλήθεια. Η γραφή μου φιλοδοξεί για περισσότερη ζωή, κι εκεί μέσα εξαντλείται. Αυτό είναι το παράδοξο, ας πούμε. Στενή κι απλωμένη μαζί, αυτή η γραφή θέλει όλα να τα συνάξει, όπως λέει και η Μάτση. Προπαραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα, στη Θεσσαλονίκη μόλις ξεκίνησε να βρέχει.