Κρίσεις σκηνοθετικών ιδεών με βρήκαν προ ολίγου, κατά την επίσκεψη στον παππού μου.
Η πρώτη μου ταινία θα ήθελα να ασχολείται με το θέμα του γήρατος, την σταδιακή πτώση, την επερχόμενη φθορά. Την πλήρη πια αντίληψη της θνησιγενούς φύσης του ανθρώπου και την face to face συνάντηση του τέλους. Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο τραγικά, μου είναι πολύ δύσκολο να τα διαχειριστώ.
Πώς να απαλύνω τον πόνο του;
Θα ήθελα τόσο πολύ να απομακρύνω τη λύπη από το βλέμμα του. (κοινότυπη φράση, δεν τις αντέχω, αλλά αυτό ακριβώς επιθυμώ...)
Τι να κάνω;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Όντως είναι λυπηρές πολλές φορές οι εικόνες των μεγάλων ανθρώπων, σκυφτοί με κουρασμένο βλέμμα. Όμως είναι άνθρωποι που έχουν δει και έχουν ζήσει πολλά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη λοιπόν, δεν μιλάμε για πτώση αλλά για μετάβαση στην απόλαυση των όσων μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει και έχουν καταφέρει. Με πολύ απλά λόγια: ο παππούς σου δεν φθείρεται αλλά ζει παραπάνω κάθε φορά που βλέπει την εγγονή του, την γενιά που δημιούργησε ο ίδιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήbtw κάνε μία ταινία. Σοβάρα. Μικρού Μήκους. Και ότι βοήθεια θες απλά πες μου!
"Κοίτα εκεί έξω, οι δήθεν ασυμβίβαστοι
ΑπάντησηΔιαγραφήτάζουν στον διάολο για να μείνουν αρυτίδιαστοι.
Κι όσοι τους βλέπουν στέκουνε συνεπαρμένοι,
άντε ξεχώρισε ποιοι να 'ναι πιο καημένοι."
--------------------------------------------
"...και σαν ευχή είναι καλό να γερνάς"
--------------------------------------------
"Κι αν γελώ, είναι που ξέρω το δρόμο μου και πάω.
Κι αν ρωτώ, είναι για 'κείνα που ήξερα και ξέχασα.
και αν θα βρω όλα όσα νοιάζομαι κι όσα αγαπάω
θα μπορώ να λέω σ' όλους, τα κατάφερα, γέρασα
κι όμορφα πέρασα.
Κι αν γελώ... κι αν ρωτώ...
κι αν θα βρω...θα μπορώ"
------------------------------------
και να θυμάσαι, να γερνάς... για τα όμορφα =)