Personal: what i do on Friday nights - alone.

Χθες η χαρά μου! Μετά από δίωρες κραιπάλες μπροστά από την TV με τους κυρίους που ψάχνουν για x παράγοντες και την αναμέτρηση μου με τις τύψεις που δεν κάθισα να διαβάσω ιστορία, όπως θα έπρεπε (αχ, Σάκη!), η ποιοτική λύση και η δόση κουλτούρας ήρθε από τη Νετ (η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να έρθει από κάπου αλλού). Ξενύχτησα χθες. Βέβαια. Με Κική Δημουλά. Καταπληκτική συνέντευξη από ένα μοναδικό άνθρωπο. Μίλησε για τον έρωτα, τη μνήμη και τη λήθη, το θάνατο και ό,τι άλλο απασχολεί τις ταλαίπωρες υπάρξεις μας. Έπρεπε να κρατώ σημειώσεις. Διάβασε ποιήματά της και νομίζω πως ψιλοσυγκλονίστηκα. ΟΚ, χωρίς το 'ψιλό'. Ας είμαι ακριβής, δεν με συγκλόνισε τόσο η απίστευτή της ικανότητα να παίζει με τις λέξεις, να συνθέτει με αυτές κόσμους συναισθημάτων, βρίσκοντας τις ακριβώς κατάλληλες, ούτε τόσο οι σοφίες της που ήταν εμφανείς καταλήξεις έπειτα από χρόνια ζωής κι εμπειριών. Με συγκλόνισε η απλότητά της. Όμως φαίνεται πως μόνο στην απλότητα μπορεί να καταλήξει κανείς όταν είναι φιλόσοφος. Στην απλότητα που πηγάζει από την πεποίθηση πως γνωρίζει ελάχιστα. Δεν ξέρω. Πολλά είπα πάλι. Εγώ απλώς συγκλονίστηκα κι ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο τους ποιητές, την ποίηση, τις λέξεις και τον έρωτα.

Idols

'Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να'ναι το τελευταίο.'

Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μιά μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ' απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μιά μισό η άλλη

κι όποια απ' τις δυό κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να'ναι το τελευταίο.

Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυό τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.

Επιτύμβιο
Κική Δημουλά

Annie (:

Greek stuff

Χρόνια πολλά στο έθνος. Πολλά και καλά. Καλά. Η σημερινή μου αστική σκέψη αφορά την παρέλαση. Ναι, γνωστά και ξέρουμε, ο καθένας τέτοιες μέρες αρχίζει και σχολιάζει. Αφορμάται και προβληματίζεται. Προβληματίζεται και συζητάει. Συζητάει, καταλήγει, γράφει. Ή δεν γράφει. Ή δεν συζητάει. Θα καταλήξει, πάντως. Ε, ναι. Απόψεις. Απόψεις. Απόψεις. Τέλος πάντων, να καταλήξω. Δεν μ'αρέσει η παρέλαση. Καθόλου. Δέχομαι τις κατηγορίες: ουτοπικές αντιλήψεις, ρομαντικές πιθανώς και ιδέες παρμένες από την εποχή των λουλουδιών. Oh yeah. Agree. Totally & completely. Έχω θέμα με τον μιλιταρισμό. Παρελάσεις, στρατοί, επιδείξεις όπλων και δύναμης, πάντα just in case. Και υπουργοί εθνικής άμυνας. Και τι δηλαδή, ζητώ να καταργηθούν; Μα πώς; Βραχονησίδες και Τούρκοι; Ονόματα και Σκοπιανοί; Λιμάνια και Βούλγαροι (χαχαχαχα, γελώ); Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Αλυτρωτισμός & επεκτατικές διαθέσεις, πού ζω; Καλά. Εγώ απλά καταγράφω σκέψεις, ημιτελείς. Και θέλω τόσο να χλευάσω παρελάσεις κι άλλες βλακείες αλλά εντάξει, δεν προβαίνω σε τέτοιους σχολιασμούς. Peace.

i think it fits

Somewhere on the other side of this wide night
and the distance between us, I am thinking of you.
The room is turning slowly away from the moon.

This is pleasurable. Or shall I cross that out and say
it is sad? In one of the tenses I singing
an impossible song of desire that you cannot hear.

La lala la. See? I close my eyes and imagine
the dark hills I would have to cross
to reach you. For I am in love with you and this

is what it is like or what it is like in words.


Words, Wide Night
Carol Ann Duffy

i hope i don't fall in love with you

Tom Waits

These moments