Personal: what i do on Friday nights - alone.

Χθες η χαρά μου! Μετά από δίωρες κραιπάλες μπροστά από την TV με τους κυρίους που ψάχνουν για x παράγοντες και την αναμέτρηση μου με τις τύψεις που δεν κάθισα να διαβάσω ιστορία, όπως θα έπρεπε (αχ, Σάκη!), η ποιοτική λύση και η δόση κουλτούρας ήρθε από τη Νετ (η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να έρθει από κάπου αλλού). Ξενύχτησα χθες. Βέβαια. Με Κική Δημουλά. Καταπληκτική συνέντευξη από ένα μοναδικό άνθρωπο. Μίλησε για τον έρωτα, τη μνήμη και τη λήθη, το θάνατο και ό,τι άλλο απασχολεί τις ταλαίπωρες υπάρξεις μας. Έπρεπε να κρατώ σημειώσεις. Διάβασε ποιήματά της και νομίζω πως ψιλοσυγκλονίστηκα. ΟΚ, χωρίς το 'ψιλό'. Ας είμαι ακριβής, δεν με συγκλόνισε τόσο η απίστευτή της ικανότητα να παίζει με τις λέξεις, να συνθέτει με αυτές κόσμους συναισθημάτων, βρίσκοντας τις ακριβώς κατάλληλες, ούτε τόσο οι σοφίες της που ήταν εμφανείς καταλήξεις έπειτα από χρόνια ζωής κι εμπειριών. Με συγκλόνισε η απλότητά της. Όμως φαίνεται πως μόνο στην απλότητα μπορεί να καταλήξει κανείς όταν είναι φιλόσοφος. Στην απλότητα που πηγάζει από την πεποίθηση πως γνωρίζει ελάχιστα. Δεν ξέρω. Πολλά είπα πάλι. Εγώ απλώς συγκλονίστηκα κι ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο τους ποιητές, την ποίηση, τις λέξεις και τον έρωτα.