Alone in da city

Τι πιο θεραπευτικό από ένα brainstorming, και τι πιο κακό από έναν συγγραφέα (τουλάχιστον γράφοντα) που ενδιαφέρεται για τον εαυτό του και την επιβίωσή του. Ας αγνοήσω λοιπόν τους αναγνώστες (ποιους;) κι ας παραθέσω σκέψεις τις στιγμής. Τόσο σκόρπιες. Στο ζεστό δωμάτιο με την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και το πράσινο της λεύκας ανακαλλώ αστείες στιγμές με φίλους από τον Αμερικάνικο νότο. Awesome accent! For real! Μάιν; Δε χέβι γκρικ άξεντ; Άρ γιου σουρ; Σουρ σουρ; In da city... ποια πόλη; Της Βαλαωρίτου, απόψε θα χορεύουν κάτω από την πανσέληνο. Γιατί επιμένω να σκέφτομαι την εξοχή; Εν πάση περιπτώσει, θα βοηθήσουν τα λατινικά ρητά και σε λίγο θα ξεκουνηθώ από την καρέκλα, θα τελειώσω τα διαβάσματα και θα βγω να αναπνεύσω. Θα ψάξω για καμία Παράλλαξη. Παραλλαγή. Κοσμοσυρροή στο σούπερ μάρκετ, και μετά στο λεωφορείο. Τότε με τα πόδια. Όχι από την παραλία. Μέσα από τα στενά. Τόσο στενά κάποιες στιγμές. Κι όμως, κάποια από εκείνες τις ώρες νιώθω πως - μισό λεπτό, εδώ θέλει Camus- 'ανοίγω την αγκαλιά μου' στον κόσμο. Τόσο τρυφερή η αδιαφορία. Τέλος πάντων, τι έλεγα; Ελαφρά τη καρδία. Ποιο αμάρτημα; Μακάρι να μπορούσα να συνθέσω μουσική. Ή να ζωγραφίσω. Ή να τραγουδήσω! Ή να χορέψω. Ή να γράψω. Και τώρα σκέφτομαι λίγο -μισό λεπτό παρακαλώ. Καρυωτάκης! Ανοίγω το τετράδιο... ένα λεπτάκι. Έρχομαι (νομίζει πως ο χρόνος είναι απεριόριστος. Καλύτερα να μη μάθει την αλήθεια). Ήρθα. Λοιπόν. Έκανα λάθος. Έσφαλα. Άλλο νόμιζα. Δεν πτοούμεθα. Δεν έχουμε άλλωστε την πολυτέλεια. Δηλαδή, την έχουμε αλλά είναι δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή. Εν πάση περιπτώσει ξανά. Το ποδήλατο έχει μια πολύ ενοχλητική αλυσίδα. Σοβαρή είμαι, σκέφτομαι κάτι τέτοιο να το δημοσιεύσω; Τέτοια έκθεση, μα γιατί; Λοιπόν, το κείμενο είναι ενδεικτικό του κορεσμού τον οποίο υφίστανται οι νέοι των πόλεων. Οι νέοι στις πόλεις. Οι νέοι προτείνω να πάνε στις θάλασσες και στα βουνά και να μην ξαναγυρίσουν πίσω. Οι αστικοί τους συλλογισμοί θα κρατήσουν καλά κι εκεί. Και από τι προέρχεται ο κορεσμός; Από την αντιπαράθεση. Ποια αντιπαράθεση; Μάλλον όχι, την αντίθεση ήθελα να πω. Ποια αντίθεση; Την αντίθεση - την τραγική αυτή (ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ;) αντίθεση- μεταξύ των ανθρώπων γύρω, στα άλλα κουτιά, και των ανθρώπων μέσα στο δωμάτο με την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και το πράσινο της λεύκας.