Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Letter to ma

Μαμά. Όλο ξεχνώ να σου πω πως η συγκάτοικός μου, η Jen, εκείνη με το ωραίο ταπισερί ή όπως αλλιώς το λες, ακούει Fleetwood Mac, ELO και Jethro Tull! Τρελαίνομαι.

Dictionary

Ξεχνώ: ούσα ή ούσσα; Κάποιος να πει παρακαλώ.

Je m'en fous ή Βρήκε ο Γύφτος τη Γενιά του

Απόψε, φίλε μου, πρέπει να γράψω ό,τι ξέρω κι ό,τι δεν ξέρω για την επανάσταση στην Υεμένη. Πρέπει όμως να ενσωματώσω τόση θεωρία που πραγματικά θα τα σκατώσω. Αχ, μακάρι να μην τα σκατώσω. Είναι η πρώτη εργασία που δίνουμε στον Χαμίντ και θα ήταν πραγματικά πολύ ωραία να να μην τα σκάτωνα.

Την Παρασκευή θα κατέβω στην πόλη, και θα συναντηθώ με λοιπούς ξενιτεμένους. Όλοι μαζί, σε κύκλους, σφιχταγκαλιασμένοι, θα χορέψουμε συρτάκι, θα φάμε τζατζίκι και θα τραγουδήσουμε ένα θλιμμένο τραγούδι νόστου για τη χαμένη πατρίδα.

Κοιτώ δρομολόγια για Βοστώνη. Είκοσι δολάρια, πέντε ώρες, δεν το'χω σε τίποτα.

Είδαμε μια γαλλική ταινιούλα πριν λίγο: η όμορφη καθηγήτρια των γαλλικών με το κόκκινο κραγιόν, ο μικροκαμωμένος Σαμ κι εγώ. Γέλασα επιτέλους. Ευρωπαίοι, παιδί μου... Ευρωπαίοι. Σαν εμένα.

Αν βγω από την Ευρωζώνη, πάλι Ευρωπαία είμαι.

Στο γυρισμό για το νέο μου σπίτι (αναρτημένη υπάρχει φώτο), συνάντησα μια τύπισσα -ούσα μάλλον μεταξύ φύλων- να καπνίζει κάτι περίεργο, η οποία κρατούσε μια ομπρέλα που έγραφε ZURICH. 'Aw, Germany?' αναφώνησα το αμόρφωτο. 'No, Switzerland!'. 'Aw, it says ZURICH, I didn't notice!' τα μπάλωσα. 'Have you been?' συνέχισα. 'I lived there for six months!'. Αγάλιασε η καρδιά μου.

Θυμάσαι;

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Penalty

Διαβάζω τώρα αυτό το άρθρο και πραγματικά νιώθω πως τρελαίνομαι. Πώς γίνεται, μα πώς, να υπάρχει νόμος που να στηρίζει και να ζητάει την καταδίκη σε θάνατο ενός ανθρώπου; Πώς; Ποιος έχει το δικαίωμα να πάρει μια ένεση, να την μπήξει στο ξένο δέρμα και να σκοτώσει; Με κανένα αντεπιχείρημα δεν μπορώ να το καταλάβω. Μα με κανένα όμως.

Πριν δυό ώρες λοιπόν, εκτέλεσαν τον Troy Davis, ένα ακόμα σύμβολο πια του κινήματος κατά της θανατικής ποινής.

Αχ, Αμέρικα...


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Όλη η αλήθεια του κόσμου εδώ μαζεμένη. Καμία άλλη στον πλανήτη. Στο σύμπαν. Σε ό,τι υπάρχει. Αχ.

Girl ya gotta love your man

Ακούω Nicolas Jaar -ένας θεός ξέρει γιατί το κάνω αυτό τώρα- και σκέφτομαι τη μέρα που πήγα στη συναυλία του. Τη νύχτα. Στη Βαβυλωνία του Μήλου. Πήγα εντελώς μόνη - τέλη Ιουλίου. Ήπια σκατά μπύρα, καθόλου δεν μου άρεσε. Ούτε κι ο Jaar μου άρεσε. Μετά χόρεψα στη Βαλαωρίτου με άγνωστους γνωστούς. Και ήπια τόσο μα τόσο πολύ αλκοόλ. Η μόνη στιγμή που άξιζε, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όταν έπαιζε δυνατά το Riders on the Storm στην παραλιακή. Τότε μάλιστα!

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Local readings

Επιτέλους διαβάζω τον Φύλακα στη Σίκαλη.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Yesterday

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Κάπου στον κόσμο IV

Αύριο θα πάω στην πόλη επιτέλους. Πάντα urban. Και ένα τραγουδάκι, για να θυμάμαι πως πρέπει να γυρίσω την χώρα. Η Τίφανι έκανε το γύρο των Ηνωμένων Πολιτειών με το ποδήλατό της. Έχει ένα πανέμορφο τατουάζ στο χέρι, σαν μανίκι λουλουδιαστό τής είναι.

Κάπου στον κόσμο ΙΙΙ

Κάπου στον κόσμο ΙΙ

Κάπου στον κόσμο

Ma ma magic. Life is magic. Για όλα τα όμορφα κι όλα τα άσχημα.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

love is the every only god

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

50 Years

Υπάρχει ένα κομμάτι μουσικής που δεν είναι σαν κανένα άλλο. Είναι ό,τι θέλω να έχω, ό,τι δεν διαθέτω και ό,τι διαθέτω μαζί. Είναι όλες οι ζεστές μέρες στη θάλασσα, κι όλες οι καυτές νύχτες στην πόλη. Είναι η άποψή μου περί αποικιοκρατίας και περί του κόσμου που επιμένουμε να καταστρέφουμε. Είναι η απάντηση στις τάχα κοινωνιολογικές κι ανθρωπολογικές μελέτες που αναζητούν να μάθουν, ακολουθώντας μοντέλα δυτικά αποκλειστικά. Από την Αιθιοπία με αγάπη.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Dreamboat

Ήδη κατάφερα να αγαπήσω το νέο μου κρεβάτι. Βρίσκεται σε γωνία. Είναι δίπλα στο παράθυρο της Kimball Avenue. Έχω αποθέσει προσεχτικά τα πάντα μου. Όσα κουβάλησα μαζί μου, και τους ψιθυρίζω τη νύχτα. Ελέγχω τον πόνο του νόστου με τραγούδια. Today she took a train to the west. Και οι μέρες περνούν και παίρνουν. Δεν τολμώ να ρωτήσω τι θα απομείνει.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Big Fish

This isn't how I die.

Ma ma miles

Και προχωρούσα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Κι ούτε κανένας με γνώριζε. Και από απόψε που θα με γνωρίσουν, θα φερθώ άσχημα γιατί θα πάρει καιρό να με γνωρίσουν. Προς το παρόν γελούν, διασκεδαστικός ο ναρκισσισμός μου, λένε. Βρίσκετε;