Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Je m'en fous ή Βρήκε ο Γύφτος τη Γενιά του

Απόψε, φίλε μου, πρέπει να γράψω ό,τι ξέρω κι ό,τι δεν ξέρω για την επανάσταση στην Υεμένη. Πρέπει όμως να ενσωματώσω τόση θεωρία που πραγματικά θα τα σκατώσω. Αχ, μακάρι να μην τα σκατώσω. Είναι η πρώτη εργασία που δίνουμε στον Χαμίντ και θα ήταν πραγματικά πολύ ωραία να να μην τα σκάτωνα.

Την Παρασκευή θα κατέβω στην πόλη, και θα συναντηθώ με λοιπούς ξενιτεμένους. Όλοι μαζί, σε κύκλους, σφιχταγκαλιασμένοι, θα χορέψουμε συρτάκι, θα φάμε τζατζίκι και θα τραγουδήσουμε ένα θλιμμένο τραγούδι νόστου για τη χαμένη πατρίδα.

Κοιτώ δρομολόγια για Βοστώνη. Είκοσι δολάρια, πέντε ώρες, δεν το'χω σε τίποτα.

Είδαμε μια γαλλική ταινιούλα πριν λίγο: η όμορφη καθηγήτρια των γαλλικών με το κόκκινο κραγιόν, ο μικροκαμωμένος Σαμ κι εγώ. Γέλασα επιτέλους. Ευρωπαίοι, παιδί μου... Ευρωπαίοι. Σαν εμένα.

Αν βγω από την Ευρωζώνη, πάλι Ευρωπαία είμαι.

Στο γυρισμό για το νέο μου σπίτι (αναρτημένη υπάρχει φώτο), συνάντησα μια τύπισσα -ούσα μάλλον μεταξύ φύλων- να καπνίζει κάτι περίεργο, η οποία κρατούσε μια ομπρέλα που έγραφε ZURICH. 'Aw, Germany?' αναφώνησα το αμόρφωτο. 'No, Switzerland!'. 'Aw, it says ZURICH, I didn't notice!' τα μπάλωσα. 'Have you been?' συνέχισα. 'I lived there for six months!'. Αγάλιασε η καρδιά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου