Ώρα να γράψω στη μητρική, στην καλύτερη όλων, στην πιο εύηχη, στην πιο πλούσια και τα λοιπά. Καθισμένη σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης, άγνωστων συντεταγμένων και παραλλήλων, ακούω Μπαχ. Μαμά, τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα. Πείστηκα πια, ύστερα μάλιστα από τη συνομιλία μου με τον Απούλη, πως classical heals the soul. Το καταφύγιο.
Τώρα ακούω ένα Νυχτερινό. Και σύρω το βλέμμα μου πάνω σ'όσα γράφω... Τελείες αποσιώπησης· λιγοστεύω μάλλον. Μικραίνω. Δεν ξέρω τι σκατά και τι διάολο. Εκτός κι αν μας διδάσκουν πολλή μεταμοντερνιά εδώ κι περιπέφτω.
Όμως όχι, δεν θα το έλεγα. Κυρίως διδάσκομαι Μαρξ και πώς να γίνω ακτιβιστής σωστός.
Σε αυτό το σημείο: μαλάκες Έλληνες (προσφώνηση άκρως εριστική κι ενδιαφέρουσα), κάτι άκουσα πως έχετε όρεξη να κάψετε τη Βουλή. Θα τρελαθώ, αλήθεια το λέω. Στιγμές, λέω, θα γράψω κάτι εμπεριστατωμένο, να εκφράσω την άποψή μου περί των γεγονότων και των αιτιών της κατάντιας (ή της παρακμής, δεν ξέρω ποια λέξη) αλλά μου λείπει κάποιο ένζυμο της χώνεψης κι αντιδρώ βίαια.
Προχθές έκανα μια σκέψη. Ελπίζω να'ναι εντελώς ηλίθια: Σάμπως οι μείζονες Έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών κρίθηκαν -ή κρίνονται- ανίκανοι να αποτρέψουν έναν ολόκληρο και μικρό λαό από την πτώση και την τέλεια δυσφύμιση; Μήπως τώρα ο Σεφέρης απαξιώνεται; Κάπως, με κάποιον τρόπο, πρέπει να ερμηνευθεί ή εξηγηθεί η έλλειψη - πώς να το πω - ομορφιάς και ήθους στους τρόπους μας. Κάπως γαμώ - θα τρελαθώ. Αλήθεια.
Τώρα ακούω ένα Νυχτερινό. Και σύρω το βλέμμα μου πάνω σ'όσα γράφω... Τελείες αποσιώπησης· λιγοστεύω μάλλον. Μικραίνω. Δεν ξέρω τι σκατά και τι διάολο. Εκτός κι αν μας διδάσκουν πολλή μεταμοντερνιά εδώ κι περιπέφτω.
Όμως όχι, δεν θα το έλεγα. Κυρίως διδάσκομαι Μαρξ και πώς να γίνω ακτιβιστής σωστός.
Σε αυτό το σημείο: μαλάκες Έλληνες (προσφώνηση άκρως εριστική κι ενδιαφέρουσα), κάτι άκουσα πως έχετε όρεξη να κάψετε τη Βουλή. Θα τρελαθώ, αλήθεια το λέω. Στιγμές, λέω, θα γράψω κάτι εμπεριστατωμένο, να εκφράσω την άποψή μου περί των γεγονότων και των αιτιών της κατάντιας (ή της παρακμής, δεν ξέρω ποια λέξη) αλλά μου λείπει κάποιο ένζυμο της χώνεψης κι αντιδρώ βίαια.
Προχθές έκανα μια σκέψη. Ελπίζω να'ναι εντελώς ηλίθια: Σάμπως οι μείζονες Έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών κρίθηκαν -ή κρίνονται- ανίκανοι να αποτρέψουν έναν ολόκληρο και μικρό λαό από την πτώση και την τέλεια δυσφύμιση; Μήπως τώρα ο Σεφέρης απαξιώνεται; Κάπως, με κάποιον τρόπο, πρέπει να ερμηνευθεί ή εξηγηθεί η έλλειψη - πώς να το πω - ομορφιάς και ήθους στους τρόπους μας. Κάπως γαμώ - θα τρελαθώ. Αλήθεια.
έλα ρε :')
ΑπάντησηΔιαγραφή…να γράψεις/ούμε