Σοφιστίες της τελευταίας ώρας

Είμαστε συμφιλιωμένοι με δυό τρία σφάλματα και γύρω απ'αυτά ξετυλιγόμαστε.

The malady of our era

Το παρακάτω είναι μια τσαπατσουλιά μιας άγνωστης.

She thought she was filming a movie with her eyes, particularly when walking down the corridor to her room. It was getting narrower and narrower.

“The ink has spilled all over, washing the whiteness of the blank. We can speak of a blank within and of a void eternally expanding, never reaching its end. An imperfect void (perfect=τέλειος=complete). I am holding a borrowed pen, and I malfunction, moving spasmodically for one more time, over these points in time that, if cared for, they give birth to doors, to roofs, and to locks, and, in the best of chases, to whole of huts. I know we don’t have a lot of time, you think I’m a fool?”

“I need to thank Grace for sharing her utensils. I asked her for a pen yesterday night. Of utility means of futility, whereas an idiom signifies one’s possession of the language. I do not entertain the idioms because I breastfed from a non-English speaking mother, and thus I was shaped according to foreign customs, pastors and so on and so forth.”

“I do not share anybody’s enthusiasm for re-watching the Disney movies on the threshold of adultness, because I do not believe in assisted recollection nor in predicted stirring. Enthusiasm means to sleep with a god inside your stomach. The ink has spilled all over, it is like ants are resting on my fingers. It feels like biting some time.”

“I want to somehow attach my biological mechanisms to writing. It is tough, I understand, but I won’t rest in p(e)ace unless I’m allowed some symbolisms, some innovative forms. And some blood-ink. Ι want to become an organically crude whole. Altogether now. ‘I won’t write again’. Once more; ‘I won’t write again’. I can’t hear you. Louder! Loudeeeer!”, she was screaming almost in paranoia, her veins making a map down her throat.

“I began with the intention to imitate a masterpiece, Faulkner’s ‘As I Lay Dying’; but I digressed. Thank God. My only influence is ‘Nadja’ at this point. The malady of our era is the impudent number of literary allusions to great works of art, in attempt, let us be honest with each other, to filch some of their splendor and camouflage our unbearable lack of skill.”

“I wrote my piece exclusively to music of Robert Wyatt. Close quotation marks.

25η του Μάρτη, Κυριακή στην Αστόρια

Χρόνια πολλά στο έθνος.

(Αν δεν είμαι ειρωνική, θα'μαι αναίσχυντα συναισθηματική.)

Η θέση που αρμόζει νταμπανταμπα ντου

Κάπου ανάμεσα, χωμένα, λερωμένα και πουθενά. Η θέση που αρμόζει καθ'οδόν. Με την ευκαιρία του φωτός να ενσαρκώνομαι, κι αμέσως μετά να λιώνω σε μια γρατζουνισμένη γωνιά.

---

Κοίταξε τώρα πώς λειτουργεί του καθενός το μυαλό και η μηχανική των εντυπώσεων. Από το Μαζί Ποτέ μου'χει απομείνει η παραίτηση του ήρωα. Τριγυρνά γυμνός και μεθυσμένος στο κόκκινο διαμέρισμά του, με την αφίσα των Siouxsie and the Banshees κολλημένη με κάποιο φτηνό σελοτέιπ στην πόρτα που βαράει πίσω του. Σαν τη λέξη 'wasted' ανάλογη δεν πρέπει να΄χουμε. Χαμένος, σπαταλημένος. Κι αν όχι σπαταλημένος, τότε τι; Όχι ότι προσπαθώ να πω πως στη λέξη της σπατάλης μέσα εξηγείται το υπαρξιακό κι άλυτο πρόβλημα, αλλά προς το παρόν οι εναλλακτικές μου είναι περιορισμένες. Κι ανιαρές.

---

Το παράθυρο κλεισμένο, σκονισμένο, σκοτεινό.

Κι εκεί που βαυκαλίζομαι και λέω πως ΚΑΝΩ ΤΕΧΝΗ αληθινή δω πέρα και πως ντάξει, κάτι γίνεται, το τομάρι μου αξίζει, μπαίνω στη μαλακία του Facebook και διαβάζω όσα λέει ένας γνωστός από την Ινδία: Ιs jacking off in a public toilet really THAT bad?

Επεισόδια

Λίνα, Σάτσι, Σιέρα κι η αφεντιά μου μαγειρέψαμε απόψε. Κάτι με πατάτες. Η μόνη μου συμβολή ήταν η κουζίνα κι η χάρη. Και τ'αυγά. Λίνα, από το Σουδάν, γεννημένη στη Νορβηγία, μεγαλωμένη στην Αίγυπτο και τη Μαλαισία. Σάτσι, από τη Μπενγκάλι έχω την εντύπωση. Σιέρα από τον Αμερικάνικο βαθύ νότο, Τζόρτζια. Τόσες συντεταγμένες μαζεμένες σε κάποια τετραγωνικά, ν'ανταλλάζουν τηγάνια.

Νεαρή Μπέλλου

Η καρδιά μου φλόγες βγάζει μα δεν βγαίνεις να σε δω. Άνοιξε γιατί δεν αντέχω. Φτάνει πια να με τυραννάς.

Eπεισόδια μιας νύχτας στο Γιόνκερς

Ένα.

Βρίσκομαι μια αναπνοή από την πόλη που είναι σαν τον Μάη

όλοι της εναποθέτουν διαλυμένες ελπίδες,

και κοιμάμαι ανάμεσα σε μερικά ζεστά τούβλινα παράθυρα

που, άμα τύχει και δεν προσέξω, μπορεί να με ζουλήξουν

και να μην ξυπνήσω ποτέ.

Και θα ήταν κρίμα σκέφτομαι να με βρουν λεκιασμένη

τόσο νέα, τόσο μαραμένη και δίχως κάποιο έργο στ'ακροδάχτυλα.

Να με σκεπάσουν μ'ένα λευκό σεντόνι χωρίς να το'χω θελήσει

ή διαλέξει, και που θα κολλήσει στο τελευταίο μου σώμα,

και που από κάτω θα χάσω τις ύστατες χαιρετούρες.

Κάτι τελευταίο

Εκπνέω τον χειμώνα και ξεκαρφιτσώνω από τα πνευμόνια τους κρυστάλλους του. Η αλλαγή των εποχών εμφανίζει μια δράση αναλλοίωτη από την αρχή που ονομάζουμε αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κάθομαι οκλαδόν, η ωμοπλάτη μου γέρνει, ακουμπά σκληρά στο σοβατισμένο τοίχο του δωματίου. Το παράθυρο στ'αριστερά φέρνει παιχνίδια: οι σκιές της λεωφόρου κι η μυρωδιά για την οποία όλοι μιλούν. Της Άνοιξης.

YOU CAN NEVER HOLD BACK SPRING

Ευδοκιμούμε σε κάποια κλίματα, και σε κάποια άλλα -

Και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει

Κι έπειτα η δύση δεν μπορεί να χωρέσει σε μια υποψία, όπως το δειλινό δεν αρμόζει σε φωτογραφία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Οι μεγαλύτεροι Έλληνες είναι ο Γιώργος Σεφέρης κι ο Οδυσσέας Ελύτης.

Προτού καλά καλά καμωθεί

Μερικά γραμμάτια που ξέμειναν, βρήκα κάτι φίλους στο ταχυδρομείο να με περιμένουν κάτω από την σκεπή που έσταζε μια ανοιξιάτικη μπόρα. Τους μίλησα για την υποψία, για τον στίχο που γεννιόταν, πόσο με ζόριζε. Υποψία ανατολής, που ματώνει τον ουρανό. Δυστυχώς όμως ο βαθιά μπλε ουρανός του ξημερώματος, άπλωσα την σκέψη μου, δεν επιδέχεται χρωματικών προσθέσεων, κι έτσι ο κακοσκαρφισμένος στίχος μου μένει να αιωρείται.

Soft Machine - Memories

Ρε μάνα, ωραία μου τους έμαθες Ray και Diana και Dizzie και Getz/Gilberto (στο παρατηρητήριο, στα άσπρα μαξιλάρια, η jewel case στο ξύλινο καλαθάκι που σ'άφηνε πάντα ακίδες) και Τσιτσάνη και ELO, Fletwood Mac, Pink Floyd, Buena Vista, Κουγιουμτζή, Nino Rota, Queen 'ντάξει, Tracy Chapman (θυμάμαι κι ημερομηνία που μου πρότεινες το Fast Car, Οκτώβριος του '08), Marianne Faithfull ρε μάνα, αλλά γιατί όχι Robert Wyatt; Γιατί, μανούλα; Κόσμο ολόκληρο ανακάλυψα, δεν ξέρω αν θα μπορώ να μιλήσω αύριο.

ι ι

Όχι, δεν καταλαβαίνετε, του είπα. Μιλώ για αληθινό φως, πώς να το πω, για φως. Για ηλεκτρικό. Για αλυσιδωτές αντιδράσεις που κορυφώνονται στο κέντρο της πόλης, που σχηματίζουν μια μπάλα φλεγόμενη και που μετά στριφογυρίζουν με τις πατούσες τους οι πολίτες, και που ύστερα την αποθηκεύουν στην κοιλιά τους. Μοιράζεται στον καθένα. Θα χρησιμοποιούσα το παράδειγμα του αγίου φωτός αλλά δεν είστε και χριστιανός, δεν θα καταλάβετε. Πώς να σας το πω...

Midnight in a perfect world

Για την αποψινή νύχτα σερβίρουμε Athens by night. Όπως το λέτε, ανήκει στα αγαπημένα μας.

Εκρήξεις φωτός, λουρίδες αυτοκινήτων εν κινήση, κόκκινο νέον κι αλουμίνιο. Ομόνοια.

Δεν γίνεται να χαθούμε, δεν μπορεί.

Oh wake up

Νick μωρό μου.

Slowly goes

Να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να παίξω με τη φόρμα να κοιμηθώ να ξυπνήσω ν'ακούσω τον ήχο που κάνουν οι μπότες μου στον διάδρομο να κοιμηθώ να ξυπνήσω να καθαρίσω τη λάσπη από τη σόλα να κοιμηθώ να ξυπνήσω να μην ξεχάσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω ναι αλλά πόσο θέλω να ξεχάσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να μετρήσω αντίστροφα μέχρι αυτό που θέλω να κοιμηθώ να ξυπνήσω και να διαγράψω μια ακόμη μέρα από το ημερολόγιο λες και θα ξανάρθει ποτέ να κοιμηθώ να ξυπνήσω να ασχοληθώ με τα προβλήματα και την ανία του δυτικού ανθρώπου να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ.

Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια

Πόσο μ'αρέσει ν'ακούω τους ανθρώπους ν'ανεβαίνουν με τ'ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα.

Αν ακούγαμε την Πλάτωνος...

Αν συμφιλιωνόμασταν με την εικόνα μας του Βασικά Καλησπέρα σας και των Απαράδεκτων...

Αν ξέραμε τι είμασταν προτού μπούμε στη ζώνη...

Αν είμασταν αρχαιοκάπηλοι σωστοί κι όχι γιαλαντζί...

Αν ζητούσαμε κι άλλα με τον ζήλο που ζητούμε τα ελγίνεια...

Εμιγκρέδες της Ρουμανίας, πιθανότητες ευτυχίας, στην περιοχή της αμερικάνικης πρεσβείας.

Και η σκάφη σκάφη

(Αστερίσκος: βέβαια, ντάξει, είμαι κι αυτή που είμαι, 1.70, ταλαντούχα, με πολλές γνωριμίες, συμπάθειες κι ημιμάθειες, φαν κι οπαδούς, ακόλουθους και θαυμαστές, κι έτσι όλα γίνονται πιο ενδιαφέροντα, δίχως να περιμένω από την υγρασία του πρωινού. Τα σύκα σύκα.)

It's only love

Μια από τις συγκατοίκους αφηγείται τη ζωή της στο τηλέφωνο, σε κάποιο πρόσωπο που νιώθω συγγενικό της. 'Τίποτε σπουδαίο δεν συμβαίνει', η ιδιοσυγκρασία μου η μεσογειακή θα φταίει και σ'αυτό το σημείο αισθάνομαι μία φωτιά. Πέρα από ένα σωρό μαθημάτων και βιβλίων, νέων φίλων, και τα λοιπά υλικά και μη της φοιτητικής ζωής, το νοτισμένο πρωί, όταν όλες ξυπνάμε πιστεύοντας πως όλα είναι πιθανά, παρά τους σοβατισμένους τοίχους που μας περιβάλλουν, δεν αρκεί; Πολλά συμβαίνουν. Κι ας υπάρχουν ώρες που μένω καθηλωμένη στο κρεβάτι μ'ένα κακό στομάχι, νομίζοντας για λίγα τα πολλά.

Είμαι αποφασισμένη

Θα γίνω αρχαιοκάπηλος. Έτσι κι αλλιώς το μουσειακό παρελθόν δεν χρησίμεψε σε τίποτα. Το αντίθετο.

Ακούω κομμάτια της Winehouse και ίσως σκέφτομαι πως τόσες άμοιρες φιγούρες σκύβουν πάνω από ένα χαρτί επί ώρες, βράδια ολόκληρα, παλεύοντας και ιδρώνοντας, πεθαίνοντας τελικά δίχως να'χουν δημιουργήσει κάτι που να φτάνει τη συγκίνηση της φωνής της.

Ο Μαντέλα ευτυχώς πήρε εξιτήριο

Αυτά για απόψε. Κάθε νύχτα και διαφορετική. Οπωσδήποτε ο τόπος ορίζει, δηλαδή μια νύχτα στη Νέα Υόρκη σίγουρα μοιάζει περισσότερο με μια κάποια άλλη νύχτα στη Νέα Υόρκη, απ'ό,τι με μια νύχτα στη Θεσσαλονίκη. Αυτές που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους είναι οι νύχτες στην Αθήνα και οι νύχτες στο Γιοχάνεσμπουργκ. Υγρασία πράγματι, χαρακτηριστικό αμφότερων, όμως σαν την Αθήνα δεν έχει κι ας μην έχω πατήσει ποτέ στη Νότια Αφρική.

Ασκησούλες

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

Λολολολολολολολολολολολολολολολολο.

Λιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλι.

Τι κρίμα που ποτέ δεν θα μπορέσω να τραγουδήσω.

Βρίσκουν οι άνθρωποι τρόπους να παραπονιούνται. Να γκρινιάζουν, να κουρνιάζουν.

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

(Όχι πως διάβασα Γερτρούδη Στάιν σήμερα. Όχι πως!)

Κουβέλης και λοιποί της Αριστεράς.

He left no time to regret, kept his dick wet, with his same old safe bet.

Me and my head high, and my tears dry, get on without my guy.

I died a hundred times.

Ντάξει, οι καλύτεροι πάντα θα φεύγουν πρώτοι, πρέπει να το αποδεχτώ. Ίσως γι'αυτό να'ναι καλύτεροι. Να γίνονται πράγματι μέρος του μύθου. Και φυσικά είναι ένας ο μύθος, κοινός, με παραλλαγές (ανεπαίσθητες) για κάθε λαό και κάθε κουλτούρα. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Κι όπως κάθε γεωμετρία χρήζει επιπέδων, έτσι και μεις χρήζουμε γλώσσας κι επαναπροπροπροσδιορισμού σωστού. Όχι δηλαδή πως δεν πατάμε σταθερά ήδη (ίσως φανεί αστείο), αλλά να, κάτι μας λείπει. Να ξεχυθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις για την πολιτική και το σύστημα που περιβάλλει, ντύνει, τρέφει και κα-τα-κρε-ουρ-γεί. Όχι πως λέω κάτι καινούριο, η μορφή ίσως ξενίζει, δεν είμαι δα και ραντικάλ. Η γιαγιά μου η Μαίρη μου'χει κάνει ζημιά με τις γαλλικές της αναφορές. Δεν μπορώ να συννενοηθώ με παλιόφιλους που δεν ξέρουν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και λε μεμουάρ ντουν φιλ ρανζέ. Κάπως έτσι έχουν τα πράματα.

Άλεξ σίτι

Τώρα μεγάλωσα, κι απολαμβάνω να κάνω μπάνιο, στο δώμα, με το παράθυρο ανοιχτό και το κρύο φως του φάρου να περνάει, να μπλέκεται με τους υδρατμούς.

Αλεξανδρούπολη ΙΙ

Μετά μεγάλωσα, κι απολάμβανα να κάνω μπάνιο, στην ταράτσα, με το παράθυρο ανοιχτό και το κρύο φως του φάρου να μπαίνει στο χώρο, να μπλέκεται με τους υδρατμούς.

Αλεξανδρούπολη

Βράδυ Παρασκευής.

Αυθόρμητα, και δίχως σχεδίαση, θέλω να μιλήσω για την υφή της νοσταλγίας.

Έπειτα όμως, σκέφτομαι πως τείνω τελευταία να αναπολώ και το μόλις περασμένο λεπτό, οπότε συμπεραίνω πως δεν είμαι κατάλληλη.

Μόνο - αν μου επιτρέπεται - θέλω να πω πως μου λείπει η αίσθηση του σαπουνιού (ΚΑΡΑΒΑΚΙ) που γλυστράει πάνω στην πορσελάνη, που ίσως να'ταν και μάρμαρο.