Δίχως επιστροφή.

Το τραμ της Αθήνας, και κάτι που ήθελα να γράψω. Υπάρχει κάτι το ασόβαρο στο σκάλισμα της οδύνης.

Zorba

Το ιδρωμένο σώμα, να κοιμάσαι γυμνός, να ξυπνάς γυμνός πάνω σε κόκκους άμμου, πίσω από φθηνά υφάσματα που φτιάξαν κουρτίνες. Οι φλέβες γεμάτες σαν σταυροδρόμια, το βρεγμένο πετσί που στεγνώνει λίγα λεπτά μετά, ο καύσωνας που ανασυσταίνει την σπονδυλική στήλη, και τον θώρακα. Η αυτάρκεια. Η μοναχικότητα, και συνάμα η κορυφή του ναρκισσισμού, λόγω της συντροφιάς που θαυμάζει, καθώς παίζεις πάνω στη λευκή πλαστική καρέκλα ή καθώς χορεύεις με τα χέρια σαν κορδέλες. Ο λίγος ύπνος. Οι λέξεις που πιέζουν να βγουν - και ο αντίκτυπός τους. Θέε μου. Θέε μου, λίγο απέχω για να πιστέψω.

Σημειώσεις ενός μυθιστορήματος

Public statues to the dead.

The nights are long, you know, when you are not free.

'The language hasn't any guts today'.

'I am an extemporaneous fellow', λέει ο Κατσίμπαλης στο Ο Κολοσσός του Μαρουσιού του Χένρι Μίλλερ.