Το ιδρωμένο σώμα, να κοιμάσαι γυμνός, να ξυπνάς γυμνός πάνω σε κόκκους άμμου, πίσω από φθηνά υφάσματα που φτιάξαν κουρτίνες. Οι φλέβες γεμάτες σαν σταυροδρόμια, το βρεγμένο πετσί που στεγνώνει λίγα λεπτά μετά, ο καύσωνας που ανασυσταίνει την σπονδυλική στήλη, και τον θώρακα. Η αυτάρκεια. Η μοναχικότητα, και συνάμα η κορυφή του ναρκισσισμού, λόγω της συντροφιάς που θαυμάζει, καθώς παίζεις πάνω στη λευκή πλαστική καρέκλα ή καθώς χορεύεις με τα χέρια σαν κορδέλες. Ο λίγος ύπνος. Οι λέξεις που πιέζουν να βγουν - και ο αντίκτυπός τους. Θέε μου. Θέε μου, λίγο απέχω για να πιστέψω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σε όλα αυτά ξέχασες να αναφέρεις και τον
ΑπάντησηΔιαγραφήντιντί σου που σου κρατάει συντροφιά αυτές
τις ζεστές νύχτες!
Αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα αόρατο πέπλο που
σε κρατάει σε μιά διανοητική κατάσταση πολύ
ιδίαίτερη και σχιαδόν μυστικιστική. Είναι το
καλοκαίρι ,είναι ο αρχαιολογικός χώρος δεν
ξέρω αλλά είναι ωραία και θα την εμεταλευτούμε
εμείς οι κοινοί θνητοί. Τάδε έφη μούμια