Tίποτα δεν με στενοχωρεί περισσότερο από το να μην μπορώ να κάνω την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο. Πηγαίνω στο στούντιο, ευβλαβικά μπαίνω στο δωμάτιο, στο μόνο ησυχαστήριο, και ο εξοπλισμός, ο υπολογιστής, τα καλώδια είναι όλα ένα κουβάρι. Δεν απελπίζομαι αμέσως, παίζω λίγο με τους διακόπτες πάνω στην πλατφόρμα. Μιλώ στο μικρόφωνο, τραγουδώ πολλές φορές, και κάπου εύχομαι κάποιος να με ακούει. Όταν καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται να δουλέψει, απογοητεύομαι όπως σπάνια μου συμβαίνει. Πετώ τα ακουστικά με δύναμη πάνω στο τραπέζι, σπρώχνω την καρέκλα μου πίσω. Διπλώνομαι στα δύο και κάθομαι με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια για αρκετή ώρα.
Έπειτα περπατώ ως το σπίτι. Αγόρασα, απόψε φερ'ειπείν, δυο σακούλια κάσιους μαζί με σοκολατένια μπαλάκια και τα'φαγα όλα μεμιάς, χαλώντας για μια ακόμη φορά την υγιεινή δίαιτα της ημέρας. Έτσι κι αλλιώς μόνο στο μυαλό μου υπήρχε αυτή - όπως όλα φοβάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου