Λιμάνι

Ξεκίνησα τη Πλήξη του Μοράβια. 

Επισκέφθηκα τη photobiennale στο λιμάνι. Ξεχώρισα τον Χριστόφορο Δουλγέρη με το φωτογραφικό του κύκλο "Σχολεία". 

Κατά τ'άλλα: η αγριότητα της επιθυμίας να φωτογραφίσεις τα πάντα, το καφέ ΜΥΘΟΣ στον Έβρο π.χ., ώστε να τα σκαλίσεις, να τα απομαγεύσεις, να τα λερώσεις, να τα μετατρέψεις, να τα σχίσεις σε κομμάτια, να τα ξεριζώσεις, να τα κάνεις δικά σου. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να παραβλέψω τον φακό ως ξένο σώμα που ενίοτε εισβάλλει. Ψιλά γράμματα, βέβαια...

Από την άλλη, μπροστά από κάποια άλλα έργα, σκεφτόμουν πως το ξέρω το θέμα, το'χω ζήσει, δεν αντέχω την αναπαράστασή του (έφυγε ο φωτογράφος για λίγους μήνες στο εξωτερικό, αεροδρόμιο Μακεδονία, Βενιζέλος, Γκάτουικ κλπ) - μα αυτό έγκειται σε μία δική μου διάθεση της στιγμής. Είχε και ζέστη, είναι κι η αργία του μήνα... Το σύμβολο: επινόηση για μια ελευθερία μπρος στο κοινό βίωμα. Αν μιλούσε ο Σεφέρης για τον ξεριζωμό δίχως τα σύμβολα, δεν θα άντεχε κανείς να τον διαβάσει.

Ανέμπνευστοι συλλογισμοί. 

Δημοτικό Μεγαλοχώριον
Χριστόφορος Δουλγέρης